Rozdział 11. Mrok. Część I

Witam Was, moi drodzy! Przez najbliższy tydzień nie dam rady wrzucić niczego, więc dziś, o, bagatela, piątej rano kolejny rozdział. Nieco krótszy, bo gdy zaczęłam opisywać te wszystkie emocje, jak zwykle wyszło mi o kilka(naście) stron za dużo i musiałam wszystko pociąć…

Ze spraw bieżących, notka świąteczna się pisze, ale pracę nad nią muszę przerwać aż do dziewiętnastego. Niestety, wybrali mnie na prawą rękę pani rektor i obowiązki z tym związane nieco mnie przetłaczają. Jednak tekst pojawi się, jak w tamtym roku, dwudziestego czwartego :) Może również, na kilka dnia przed świętami, uda mi się znaleźć parę chwil i podzielić się z wami czymś podobnym do tego postu. Jeśli jesteście chętni, oczywiście ;)

Poza tym, „Bezdomni” mają już przeszło rok :) Zauważyliście? Mi samej to jakoś umknęło ;) Huh, może wreszcie warto pełną parą zacząć starania o betę… Ktoś w tego typu sprawach zorientowany może i posłuży radą :)?

I tak, to już na prawdę pora na choinkowego Snape'a po prawej i bardziej świąteczną playliste, choć z tym drugim jeszcze nieco poczekam :)

.......................................................................................................................................

„A ona obudzi się zlana zimnym potem na podłodze

Obok rodzinnego portretu narysowanego, kiedy miałeś cztery lata

I obok słoika z dwoma centami, które już nie są dobre”

The middle east „Blood”

W pokoju panował nieprzyjemny półmrok. Gęsty i duszący. Drobiny kurzu powoli przelewały się w smugach księżycowego światła, które wpadało przez nadłamane okiennice. To właśnie ta blada poświata ukazywała kontury wszechobecnego chaosu i zniszczenia. Drewniane odłamki mebli. Strzępy pościeli otulające łóżko i podłogę. Biały puch skropiony czerwienią. Skrzące się gdzieniegdzie okruchy szkła. I cisza. Cisza zbyt namacalna, by jej nie poczuć.

Lucas zmusił się, by zaklęciem usunąć wszystkie okruchy szkła, po czym pozwolił różdżce wysunąć się ze swojej dłoni i potoczyć w nieznanym kierunku. Powoli przestąpił próg i stąpając niepewnie między drewnianymi drzazgami, skierował się w głąb pokoju. Z każdym krokiem dostrzegał kolejne ślady zniszczenia, jednak jego zaniepokojony umysł zdawał się tego nie rejestrować. Automatycznie kroczył przed siebie i wypatrywał swojego brata.

Zatrzymał się dopiero wtedy, gdy w nikłym świetle sączącym się zza zasłon ujrzał ciemną sylwetkę. Nic mu nie było. Lucas odetchnął głęboko.

Powoli zbliżył się do Severusa.

– Sev? – Szepnął, choć doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że mężczyzna wie o jego obecności. – Dobrze się czujesz?

Nie otrzymał odpowiedzi, więc nieobutą stopą ostrożnie zgarnął z najbliższego kawałka podłogi szczątki wyposażenia i usiadł obok brata. Ramię w ramię. Jak dawniej. Gdyby znaleźli się w tej sytuacji przy innych okolicznościach, uśmiechnąłby się. Teraz jednak, przyciągnięty ku ziemi oczywistą troską o dalsze losy Harry’ego i niepokojem o Severusa, w milczeniu wpatrzył się w czerwony regał. Sunął wzrokiem po grzbietach ubogiego księgozbioru i drugi raz w życiu zastanawiał się, co powinien w tej chwili zrobić. O poprzednim razie wolał w tej chwili nie myśleć, tamta rana wciąż krwawiła.

Mijały kolejne minuty. Plamy księżycowego światła powoli przemieszczały się po ścianach o kolejne milimetry, a kurz wciąż i wciąż przelewał się między dwoma oddechami w leniwym tempie. Lucas pozwolił swoim nogom wyprostować się, zaś barkowi oprzeć o komodę. Zbyt wiele złych rozwiązań napływało do jego głowy, by spoglądać na tę sytuację optymistycznie. Z cichym westchnieniem zsunął z ramion marynarkę i pozwolił jej opaść na ziemię. Spojrzał na Severusa, który nadal trwał w tej samej pozycji i wpatrywał się w jakiś martwy punkt przed sobą.

– Musimy porozmawiać – zaczął w końcu Lucas. – Musimy jakoś przekonać twojego przełożonego do zmiany zdania. Tobie jeszcze nigdy tak nie… – przerwał nagle, nie chcąc kłamać.

Znów zapadła cisza. Zmarszczki na twarzy Severusa pogłębiły się, lecz on sam nadal trwał w bezruchu.  Lucas spojrzał na niego, choć wiedział, że pod tymi wszystkimi warstwami ciężkiej tkaniny nie ujrzy nerwowo napiętych mięśni.

Jeśli Severus był tak załamany, Lucas nie chciał myśleć o tym, co musi przeżywać Harry. W końcu przywiązali się do siebie. Jego brat pokochał chłopca, choć nigdy by się do tego nie przyznał, zaś dzieciak postrzegał profesora jako pełnoprawnego opiekuna. I tak, do cholery, powinno pozostać.

– Sev, musimy coś zrobić – Lucas utkwił w bracie zmęczone spojrzenie. – Wiem, że nie możesz zbliżyć się do małego, ale wciąż możesz porozmawiać z twoim przełożonym. Spróbować nakłonić go do zmiany zdania.

Jedyną reakcją ze strony Severusa było nerwowe drgnięcie i Norweg już wiedział, ze stąpa po cienkim lodzie.

– Pomóż mi – westchnął Lucas. – Harry…

– Wynoś się! – wysyczał Severus.

– Musimy działać! Inaczej stracisz Harry’ego na zawsze, a Dursley’owie będą się nad nim znęcać dopóki nie osiągnie pełnoletniości.

W końcu mężczyzna się poruszył. Gwałtownie odwrócił głowę w stronę Lucasa i mierzył go mrocznym spojrzeniem. Tkwiąca w rękawie różdżka uwierała go w rękę, lecz nie wysunął jej z rękawa. Nawet w tym stanie pilnował, by nie narażać życia jedynej przychylnej mu osoby.

– Nic nie możemy zrobić! – wrzasnął Severus, wściekle pocierając znak na swoim przedramieniu. – Myślisz, że gdybym widział jakąkolwiek drogę ucieczki od tego wszystkiego, to nadal bym tu siedział?!

– Nie myślę w ten sposób – zaczął spokojnie Lucas – ale sądzę, że musimy chociaż spróbować. Stawka jest zbyt wysoka, żeby się jej wyrzec.

– Niczego się nie wyrzekam! – warknął mężczyzna. – Po prostu próbuję cię uświadomić, że ta sytuacja jest beznadziejna!

Norweg wytrzymał rozwścieczone spojrzenie brata, po czym z trudem podniósł się z siadu i otrzepał nogawki. Potarł twarz ręką w zmęczonym geście i pochylił się na ciemną sylwetką uparcie wpatrującą się okno.

– Harry…

– Zostaw w końcu ten temat! – Severus poderwał się z podłogi i zaczął wściekle krążyć po pokoju. – To już skończone! A teraz wynoś się i zamknij za sobą drzwi!

– Harry cię potrzebuje.

Mistrz eliksirów zamarł w miejscu, po czym wbił w brata gorejące furią spojrzenie. Miał wrażenie, że wewnętrzny ogień wręcz pali jego gardło, pragnąć wydostać się na zewnątrz i niszczyć wszystko wokół.

– Nienawidzę cię!

– Wiem.

– Przepraszam.

– Wiem.

  -- 

Dom od ośmiu lat nie był tak ponury i milczący. Księżyc, który tej nocy zdawał się być wyjątkowo odległy i obcy, zalewał wszystko martwym, bladym światłem. Wysoki płot i białe ściany domu tonęły w jego blasku. Osnute mgłą trawy i krzaki zamarły w bezruchu. Rozciągnięte między nimi cienkie nici ciszy drgały na wietrze.

W pobielanym domu obecna chwila zdawała się tkwić w miejscu, unieruchamiając wszystko wokół. Kuchenny zegar odmierzał czas, lecz przerwy między kolejnymi przeskokami wskazówek stawały się coraz bardziej dłuższe i nieregularne, aż w końcu zmieniły się w niemrawe podrygiwanie wskaźnika, który nie potrafił dosięgnąć przekrzywionej dziewiątki nadrukowanej na cyferblacie. Tykanie umilkło. Jedynym dźwiękiem stało się monotonne buczenie zamrażalnika.

W salonie dwóch mężczyzn tkwiło przed wygasłym od jakiegoś czasu kominkiem. Jeden z nich siedział sztywno wyprostowany na sofie. W dłoni uparcie ściskał szklankę z alkoholem, lecz nie zbliżał jej do ust. Drugi, wbrew swojej naturze, leżał nieruchomo na podłodze, wpatrując się niewidzącym spojrzeniem w sufit. Obaj milczeli, zupełnie jakby wygłuszony kilkoma warstwami betonu skowyt dobiegający z garażu był wystarczającą odpowiedzią.

  -- 

Istniały trzy zaklęcia niewybaczalne. Jedno łamiące byt, drugie łamiące godność i trzecie łamiące wolę. Lucas spoglądał na swojego brata i sądził, ze tak mogłoby wyglądać czwarte. Dostrzegał ściągniętą twarz i zbyt czarne oczy. Odwrócił wzrok, bo nagle ogarnęła go pewność, że gdyby patrzył w nie dłużej, zostałby wciągnięty i utonął. Jak w opowieści Harry’ego o studni, w której mieszkała otchłań. Zacisnął powieki na tę myśl.

  -- 

– Co zamierzasz zrobić?

Severus nadal wpatrywał się w bursztynowy płyn mieniący się w kryształowej szklance. Prócz alkoholu, pachniał anyżkiem i kminkiem. Pamiętał, że przez wiele lat kochał ten zapach. Woń uspokajała, dawała wytchnienie. Przestawał jej potrzebować tylko wtedy, gdy znajdował się w tym domu. Teraz jednak nie czuł niczego z tamtego ciepła. W palcach drugiej słowni kurczowo ściskał różdżkę.

Jak za dawnych lat.

– Nie możesz tego tak zostawić – kolejne słowa napłynęły do niego z podłogi.

– Obawiam się, że w tej kwestii nie pozostawiono mi zbytniego wyboru – warknął.

Lucas spojrzał na niego z niepokojem.

– Nie chcę przez kolejnych osiem lat martwić się tym, czy nadal żyjesz. A ty nie chcesz widzieć dyrektora.

Severus starannie zignorował ukłucie gdzieś w piersi. Starał się odizolować od wszystkiego w środku, bo każde zanurzenie w wewnętrzny chaos sprawiało, że na zewnątrz wypływał obraz wystraszonego, zapłakanego dziecka.

– Praktycznie, w tej chwili posiadam status osoby bezdomnej – stwierdził po chwili milczenia. – I tak nie mam gdzie iść.

– Nie musisz nigdzie iść. Ten dom należy do Snape’ów.

Mistrz eliksirów zacisnął usta w cienką linię i nie powiedział niczego. Usłyszał, jak Lucas podnosi się z podłogi i po chwili ujrzał przed sobą jasne oczy. Spoglądał w nie przez chwilę, po czym niezauważalnie skinął głową i wreszcie wypił zawartość szklanki. Po chwili spał. Nie poczuł nawet dłoni, które chwyciły go za ramiona i położyły go na sofie.

  -- 

Harry już nie pamiętał, ile razy marzył o tym, by móc zamieszkać w ciasnej sypialni na piętrze. Co prawda, znajdowały się w niej tylko te meble, które zostały kiedyś uszkodzone i zastąpione nowymi, jednak perspektywa posiadania własnego pokoju, w którym miałby cokolwiek poza kartonowym pudłem, zdezelowaną leżanką i wiszącą nad nią obdrapaną z farby półką, od zawsze była kusząca.

Teraz jednak, leżąc na wąskim, ale miękkim łóżku, czuł się podle. Mokre od łez policzki co jakiś czas przecierał piąstkami, ale to nie pomagało mu przestać płakać. Nawet przykrycie się ciepłą, miłą kołdrą nie sprawiło, że poczuł się lepiej.

Czuł się tak smutno, jak jeszcze nigdy. Smutno i źle. Z jednej strony tęsknił za profesorem, ale z drugiej wciąż pamiętał obietnicę, że będzie mógł z nim zostać. A teraz był całkiem sam. Znowu nikt go nie chciał, ale tym razem wiedział, że jest gorzej. Teraz kiedy już poznał, jak to jest zasypiać w czyichś ramionach, wypełniało go rozgoryczenie na myśl o tym, że już nigdy tego nie dostanie.

Podciągnął kolana pod brodę i objął je ramionami. Miarowe kołysanie, które zazwyczaj pozwalało mu się uspokoić, teraz nie przyniosło żadnego skutku. Ciche uderzenia nagich pleców o ścianę nie dawały niczego prócz bólu, jednak ból był lepszy od wspomnień sprzed paru godzin, które wciąż do niego wracały. Gdyby nie to, w którym widział profesora, który próbował po niego iść, czułby się zdradzony jeszcze bardziej, niż w tej chwili.

  -- 

Pozwolił bezwładnemu ciału brata opaść na sofę. Patrzył na nie przez chwilę po czym westchnął cicho i podniósł z podłogi pustą szklankę. Wiedział, że nieco przesadził z Eliksirem Słodkiego Snu, ale obawiał się, że słabsza dawka mogła nie zadziałać. A sen pozbawiony koszmarów był teraz chyba jedynym, co mógł zaoferować Severusowi.

Ukląkł przed kominkiem dorzucając do niego kilka drew, po czym ręcznie rozpalił ogień. Różdżkę zostawił gdzieś na korytarzu, lecz nigdy nie lubił z niej korzystać. Severus kiedyś zwykł mu dogryzać, że jest czarodziejem mugolskim do szpiku kości. Nigdy temu nie zaprzeczał.

Po chwili pokój zaczęło wypełniać ciepłe i przyjemne światło, jednak w kątach nadal czaił się mrok. Ciemność była niepokojąca, lecz mężczyzna czuł, że jest lepsza od wcześniejszej rozpaczy. Tej nocy pozwoli im odpocząć przed ciężkim jutrem.

Wyszedł tylko po to, by wypuścić Sama z garażu. Pies natychmiast wbiegł do domu i ignorując miski z jedzeniem, pognał do salonu. Lucas stał jeszcze przez chwilę na zewnątrz i łudził się nadzieją, że dyrektor Hogwartu mógł o nim zapomnieć i nie włączyć go w ochronne obwody wokół domu Dursley’ów. Że gdyby teraz teleportował się na Privet Drive, mógłby po cichu zabrać stamtąd Harry’ego i… Westchnął ciężko i ruszył do domu, by odnaleźć swoją różdżkę. Gdy już miał ją w ręcę, zaczął pieczętować drzwi, by dać sobie i swojemu bratu choć minimalne poczucie bezpieczeństwa.

.......................................................................................................................................

EDIT!!!
Podążając za inicjatywą Ślizgonki, postanowiłam odkurzyć stare marzenie :) Nadal tkwi we mnie obawa, że odzew może okazać się nikły (żeby nie powiedzieć, że zerowy), ale sądzę, że jakoś to przeżyję, bo naprawdę warto!
Przechodząc do sedna, jeśli ktoś z Was czuje w sobie twórczego ducha i pragnie go nakierunkować na „Bezdomnych”, to uprzejmie informuję, że właśnie w tym celu „Bezdomni” doczekali się osobistego maila - bezdomniseveritus@gmail.com
Wszelkie fanarty uprzejmie proszę wysyłać na powyższy adres. Wraz z pierwszą nadesłaną pracą, na blogu pojawi się nowa zakładka zatytułowana „Wasze fanarty”, na której będzie można zapoznać się z Waszym wyobrażeniem odnośnie postaci, miejsc lub poszczególnych zdarzeń. Jeśli akcja faktycznie dojdzie do skutku, sądzę, że Wasze fanarty będą również wyświetlane gdzieś po prawej stronie w pokazie slajdów.
Jednak, to nie wszystko. Jeśli ktoś z Was pisze jakiekolwiek miniaturki w tematyce okołopotterowskiej (niekoniecznie musi to być severitus) i pragnie się nimi podzielić z szerszym gronem, istnieje możliwość, by pojawiły się na „Bezdomnych”. W tym celu należy wysłać je w załączniku na wyżej wymieniony email. Zalecane jest przy tym podanie swojego Nicku, lecz jeśli przy tym prowadzisz bloga, zachęcam do podania jego adresu, gdyby ktoś postanowił zapoznać się z resztą Twojej twórczości :)
Oczywiście boję się, że akcja może się nie udać i nikt nie podzieli w tej kwestii mojego entuzjazmu, jednak czekam niecierpliwie na choćby tego jednego, osamotnionego maila. Może ktoś zechce zrobić i nam i sobie prezent na święta :)
Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i z góry uprzedzam, że o inicjatywie przypomnę jeszcze w paru kolejnych postach :)