Rozdział 6. Mały chłopiec w szafie. Część I

I jestem. Indeksy nadal nie zdane, wciąż brakuje mi jednego wpisu, a profesor, jak na złość, rozpłynął się w powietrzu. Mimo wszystko, wrzucam kolejny rozdział i proszę o komentarze.

Cóż więcej mogę dodać? Allons-y!

.......................................................................................................................................

„Jest tyle zajadłości, niezrozumienia i lęku.

Ze zmrużonymi oczami i zaciśniętymi pięściami

wychodzimy naprzeciw temu, co drogie

Chcemy tego, chcemy.

Chcemy mieć powód do życia.”

Skillet „Looking for angels”

Po chwili nasłuchiwania, Severus powolnym krokiem wyszedł zza kontenerów. Przystanął na brukowanym chodniku i rozejrzał się wokół. Poczuł wstręt. Domy. Dziesiątki, setki identycznych domów, okolonych identycznym, niskim murkiem. Krótko ścięty trawnik na każdym podwórzu. Różne były jedynie kolory kwiatów rosnących w murowanych donicach.

I jak ja teraz znajdę numer czwarty?

Zlustrował uważnym spojrzeniem ciągnący się przed nim szereg piętrowych domów. Po dłużej chwili wreszcie znalazł – mosiężna czwórka wisiała obok drzwi jednego z mieszkań. Bez słowa skierował się w tamtą stronę. Ukradkiem wpatrywał się w otoczenie, porażony jego jednolitością, monotonią. Zastanawiał się, jak cokolwiek może tu żyć. Żaden mag nie potrafiłby wytrzymać na Privet Drive choćby jednego dnia, Severus był tego pewien. Dzika w swej naturze magia do istnienia potrzebowała odrobiny dystyngowanego chaosu. Co prawda funkcjonowała w ładzie i stałości, czego przykładem był choćby on sam, lecz opadała w siłach, gdy nie towarzyszył jej element eksperymentu i badania, zaskoczenia i swego rodzaju niezwykłości.

Zamyślił się. Doskonale wiedział, dlaczego w czarodziejskim świecie wszechobecna jest jakoby miniona epoka, dlaczego brak w nim postępu i pogoni za modernizacją, choć jednocześnie pełno w nim ludzi wręcz diametralnie od siebie odmiennych. Magia wymagała odrębności, a jednocześnie braku jakiegokolwiek pośpiechu. Żaden czarodziej, nawet nieświadomy swoich mocy i żyjący jako mugol, nie potrafiłby się odnaleźć w dzisiejszym zabieganym świecie, odczuwałby wręcz fizyczny ból z braku inności, braku niemego przyzwolenia na indywidualność.

Zatrzymał się wpół kroku. Stał przed drzwiami numeru czwartego. Stał i nie wiedział, co ma zrobić. Co chciał osiągnąć, przychodząc tutaj? Najchętniej deportowałby się na Śmiertelnego Nokturna i bezcelowo próbował upić. Bał się tego, co może tu zastać. I w końcu bał się, jak na to zareaguje. Nie spodziewał się, by Harry mógł być w takim miejscu szczęśliwy.

Nie z takimi potworami na miejscu rodziny.

Mimowolnie przypomniał sobie słowa, które wyrwały go z płytkiego półsnu, a przez które podjął nagłą decyzję o  konieczności skontrolowania domu Dursley’ów. Westchnął.

„Nie martw się, będę mieć na niego oko.”

Musiał wiedzieć, czy chłopak rzeczywiście jest tu bezpieczny. Obiecał to Lily. Przeklął się cicho. Zbyt długo już czekać. Gdyby zareagował szybciej, być może Dursley nigdy nie podniósłby na Harry’ego ręki.

W pewnej mierze to twoja wina, nie sądzisz, bydlaku?

Zaklął w myślach i poprawił różdżkę w rękawie. Na wypadek, gdyby wokół posiadłości kręciły się niepowołane do tego osoby, postanowił używać jej jedynie w razie konieczności. Zagłębił się w swoją głowę, po raz kolejny upewniając się, że nie ma w niej żadnego połączenia z magicznym namiarem rejestrującym użycie czarów, po czym wyszeptał bezgłośne „Alohomora” i odczekał, aż zamek otworzy się z cichym kliknięciem, zaś drzwi uchylą lekko w zapraszającym geście. Po krótkiej chwili wahania wszedł do środka.

Białe, wręcz lustrzane kafle, którymi wyłożona była kuchnia zemdliły go wystarczająco, by zarzucił jakiekolwiek plany zwiedzania tego pomieszczenia. W końcu, mieszkając w takim miejscu, Harry na pewno nie głodował. Może po prostu był drobnym dzieckiem, które nie przeszło jeszcze fazy szybkiego wzrostu.

To niezwykle prawdopodobne, czyż nie?

Pośpiesznie zamknął drzwi do łazienki, gdy po ich otwarciu przywitały go te same, lustrzane kafle. Bez zastanowienia skierował się w stronę salonu. Zatrzymał się nagle w progu. Naszło go dziwne wrażenie, jakoby ten pedantycznie czysty dom był opuszczony od wielu lat i stał się czymś w rodzaju mauzoleum. Czując się nie na miejscu obok starannie wygładzonych poduszek spoczywających na dokładnie odkurzonej sofie, podszedł w stronę kominka, na którego gzymsie zlokalizował zarysy rozstawionych w równym rzędzie fotografii. Ciche zaklęcie zmaterializowało na dłoni Severusa bladą kulę światła, którą podsunął w stronę zdjęć. Zapatrzył się w przerażająco nieruchome obrazy i brutalnie stłamsił w sobie odruch szturchnięcia ich palcem, by zmusić martwe postacie do jakiekolwiek reakcji.

Och, tak, cudowne dziecko Dursley’ów…

Dzieciak zajmował prawie wszystkie fotografie. Chłopak na wściekle czerwonym trójkołowcu, w czułych objęciach matki, grający z ojcem na komputerze, siedzący między rodzicami w mugolskiej restauracji, zdmuchujący świeczki z urodzinowego tortu, dumnie trzymający w dłoniach kartkę pełną krzywych, szkaradnych bazgrołów, w których Snape jedynie dzięki nauczycielskiemu doświadczeniu dopatrzył się nieporadnych liter. Wszędzie, wszędzie rozpuszczony jak dziadowski bicz bachor.

Więc to z tego biorą się te małe, cholerne bydlaki.

Nie zdziwiło go, że nie znalazł ani jednego zdjęcia Lily. Wiedział, że Petunia już dawno się jej wyrzekła, nie chciała utrzymywać jakiegokolwiek kontaktu. Po tym, co zobaczył w Cokeworth, nie zaskoczył go również brak fotografii małego Harry’ego. Miał jedynie nadzieję, że chłopcu nie dzieje się tu żadna poważna krzywda. A jeśli jest wręcz przeciwnie, jeśli to nie tylko drobne zaniedbania i wszechogarniająca niechęć? Co wtedy? Odepchnął od siebie te myśli i skierował się na piętro, gdzie spodziewał się znaleźć sypialnie Dursley’ów i ich siostrzeńca.

Nawet nie pofatygował się, by zajrzeć do pokoju, za ścianą którego usłyszał donośne chrapanie Dursley’a. Cicho uchylił sąsiednie drzwi, lecz natychmiast je zamknął, gdy przeszła go fala pogardy przemieszanej z obrzydzeniem na widok przeraźliwie tłustego dziecka praktycznie przelewającego się przez szerokie łóżko. Stojący w rogu sypialni ogromny telewizor grał cicho, rzucając migocące światło na umazaną czekoladą twarz.

Przez głowę przemknęła mu blada myśl, że gdyby był nauczycielem syna Dursley’ów, z pewnością nie dałby rady powstrzymać się od rękoczynów.

Zboczenie zawodowe…

Mężczyzna miał nadzieję, że znajdzie Harry’ego spokojnie śpiącego w ostatniej sypialni, lecz ta najwyraźniej służyła dzieciakowi Dursley’ów za składzik na zabawki. Severus rozejrzał się z progu po pokoju, nie chciał ryzykować przedzierania się przez skupiska kolorowego plastiku schludnie poukładane, zapewne przez Petunię, w każdym możliwym miejscu, wliczając w to podłogę.

Nie skomentowawszy niczego, cicho zamknął drzwi i oparł się o ścianę korytarza wyraźnie zaniepokojony. Nic nie wskazywało na to, że Harry tu mieszka i gdyby nie widział go kilkanaście godzin temu w towarzystwie Dursley’ów, z pewnością posądziłby ich o to, że pozbyli się niechcianego siostrzeńca. Mimo wszystko, doskonale wiedział o tym, że Dumbledore natychmiast zostałby poinformowany o zaistniałym fakcie. Gdzie więc był chłopiec?

Przemknęło mu przez myśl, że dzieciaki w tym wieku mają w zwyczaju nocować czasami u swoich przyjaciół, lecz nie tłumaczyło to braku sypialni należącej do chłopca. Czując ogarniający go coraz większy niepokój, zaczął systematycznie okludować umysł. Dopiero po umocnieniu mentalnych barier, zdecydował się sięgnąć po różdżkę. Wyszeptał ciche „Wskaż mi Harry’ego Pottera” i natychmiast ruszył za delikatnym szarpnięciem. Powoli przeciął korytarz i zaczął schodzić po schodach. Ze zdziwieniem dostrzegł, że w połowie stopni zatrzymuje się i jest ciągnięty w dół.

Po chwili czubek różdżki dotknął wyłożonych wykładziną stopni. Severus cofnął zaklęcie i powoli zszedł ze schodów. I wtedy to zobaczył, niczym niewyróżniający się od boazerii zarys niskich i wąskich drzwi zamkniętych od zewnątrz na zasuwkę. Nabrał gwałtownie powietrza, przełykając warczenie narastające mu w gardle. Zaklął zapomniawszy o tym, że może obudzić Dursley’ów. Wiedział, że różdżka się nie myli.

Zabiję ich… Zamkną mnie w Azkabanie, ale powybijam ich w możliwie najboleśniejszy i najwolniejszy sposób!

Zalała go wściekłość. Przypomniał sobie niespełna roczne, zielonookie dziecko siedzące na kolanach swojej matki. Uśmiechnięte, tak bardzo podobne do Lily pomimo wyraźnych rysów Pottera. I przypomniał sobie to dziecko z płaczem wpatrujące się w martwe ciało najbliżej mu osoby, dziecko z krwawą blizną na czole po tym, jak nie zdołał go pokonać Czarny Pan. Chłopiec który przeżył katowany przez własne wujostwo. Syn Lily. Zamknięty w komórce, w której nie powinien sypiać nawet pies. Dursley’owie zasługiwali na śmierć.

Nie do końca świadom tego co robi, sięgnął dłonią do zasuwki. Powstrzymał się w pół ruchu przypomniawszy sobie, że nadal kryje go zaklęcie kameleona. Dotykając różdżką czubka głowy, bezgłośnie cofnął czar. Przez chwilę zastanowił się, czy nie zawiadomić o wszystkim Dumbledore’a, lecz nagle zdał sobie sprawę z tego, że stracił zaufanie do człowieka, który skazał syna Lily na życie w takich warunkach. Nagle pomyślał o tym, że dyrektor skrzywdził również jego. Dlaczego co roku kazał mu wracać do ojca i nie zezwalał na to, aby Severus na wakacje pozostał w szkole?

Przeklęta Petunia, mogła choć oficjalnie zapewnić synowi własnej siostry choć minimum opieki. Cholerna kobieta, zawsze taka była…

Wiedziony nagłym instynktem, szarpnął się gwałtownie do tyłu z zamiarem pójścia na piętro i rzucenia na Petunię i jej męża wyjątkowo bolesnej klątwy. Był na pierwszym stopniu, gdy zatrzymało go ciężkie, urywane westchnięcie dobiegające z komórki. Znieruchomiał, napinając wszystkie mięśnie do granic możliwości. Znał ten dźwięk, w ten sposób oddychają chorzy, zmęczeni ludzie odsypiający nieludzki wysiłek. On sam tak oddychał, gdy budził się nagle w środku nocy po zebraniach Czarnego Pana, ciągle jeszcze szarpany konwulsjami po zbyt dużej dawce Crusiatusa. Szarpnął nim niepokój, coś przerażająco zimnego spłynęło wzdłuż jego przełyku w stronę żołądka. Zadrżał i bez chwili zastanowienia ponownie stanął przed schowkiem i odblokował zasuwkę. Drzwi otworzyły się z cichym skrzypieniem.

Ciężki, urywany oddech stał się wyraźniejszy, lecz w ciemnościach panujących w domu Severus nie mógł niczego dostrzec. Mimo to, nie miał wątpliwości, że gdzieś tam przed nim jest mały Harry Potter, syn Lily i, niech go piekło pochłonie, Jamesa Potterów. Nie chcąc straszyć chłopca, różdżkę ponownie wsunął do rękawa. Po chwili zastanowienia, niewerbalnym zaklęciem zaświecił gołą żarówkę wiszącą tuż pod drewnianą konstrukcją schodów. Wtedy właśnie zabrakło mu oddechu i zamarł z wyciągniętymi przed siebie dłońmi, niczym jakiś niewidomy prorok.

Patrzył na przeraźliwie wychudzone dziecko skulone w embrionalnej pozycji na zbyt małej, poniszczonej leżance. Chłopiec wyraźnie drżał pod cienkim i poszarpanym kocem, w obronnym geście przyciskając nadgarstek do piersi i mimo, iż Harry skrywał twarz w połach prześcieradła, Severus po jego urywanym oddechu i przyśpieszonym pulsie mógł zorientować się, iż ten nie śpi. Nie potrafiąc się poruszyć, stał tak na małym Potterem, aż wreszcie pozwolił, by jego ręce opadły i zawisły na drżących ramionach. Zagryzł wargi, by powstrzymać się przed zamordowaniem Dursley’ów.

Jak?! Jak oni, do jasnej cholery, mogli?! Dziecko! Kurwa, to przecież tylko małe, wystraszone dziecko!

Ujrzał, jak chłopiec powoli odchyla głowę. W drobnej, szczupłej twarzy ujrzał rysy Pottera, jednak nie wzbudziło to w nim żadnych negatywnych emocji. Negatywne emocje natomiast zrodził w nim widok czerwono sinej opuchlizny obejmującej powiekę, policzek i nos dziecka. Jako śmierciożerca niejednokrotnie widywał takie obrażenia, często wbrew sobie sam musiał je zadawać. Dlaczego więc tak nim to wstrząsnęło?

Po chwili zdał sobie sprawę, że od początku znał odpowiedź na to pytanie, bowiem jego wzrok przyciągały patrzące na niego z przerażeniem oczy Lily. Nie umiał znieść widocznego w nich strachu, nie tego, że spoglądają na niego z tak zmasakrowanej twarzy, choćby i była ona twarzą Pottera.

Zmusił się do ruchu. Praktycznie bezsilnie opadł na kolana, starając się powstrzymać drżenie ciała. Chłopiec natychmiast odsunął się od niego, przylegając do ściany za swoimi plecami. Severus  zdusił w sobie chęć natychmiastowego mordu Petuni i jej męża i powstrzymał swój umysł przed niekontrolowanym wybuchem magii. Miast tego, przeklął w myślach Dumbledore’a za zostawienie Harry’ego na pastwę tym  cholernym mugolom. Przeklął również samego siebie za to, że przez cztery długie lata nie znalazł w sobie odwagi, by sprawdzić, czy z synem Lily wszystko w porządku. Nie wierzył, że tak bezgranicznie ufał zapewnieniom dyrektora.

Przez myśl przemknęła mu sprawa barier ochronnych, które rzekomo miały chronić chłopca lepiej, niż najpotężniejsi czarodzieje. Odepchnął od siebie te rozważania, decydując się nie zawierzać więcej bezpieczeństwa Harry’ego Dumbledore’owi. Zdesperowany spojrzał na dziecko. Nie wiedział, co ma robić i właśnie dotarło do niego, że nie ma pojęcia, gdzie je ulokować, ani też komu powierzyć nad nim pieczę. Hogwart odpadał ze względu na dyrektorskie wpływy. To samo z resztą domów członków Zakonu. Dom Snape’ów w Cokeworth też nie wchodził w grę, od wielu lat opuszczona i zaniedbana posiadłość nie nadawała się do zamieszkania.

Z zamyślenia wyrwał go suchy kaszel wstrząsający dzieckiem. Westchnął i po chwili zastanowienia delikatnie położył dłoń na ramieniu chłopca. Poczuł kości wyraźnie odznaczające się pod skórą i zmusił się, by w nagłym przypływie gniewu nie zacisnąć ręki mocniej. Harry zadrżał jeszcze silniej, by po paru sekundach całkowicie znieruchomieć, jakoby w oczekiwaniu na zasłużony cios. Mistrz eliksirów natychmiast zaczął się okludować, byle tylko nie pozwolić wściekłości wypłynąć na zewnątrz. Odczekał dłuższą chwilę, aż zyskał pewność, że jego głos będzie brzmiał spokojnie.

– Zabiorę cię stąd – zaczął cicho, zastanawiając się jednocześnie, na jakim poziomie jest inteligencja pięcioletnich dzieci i jakich słów powinien użyć, by chłopiec go zrozumiał.

Harry niepewnie uniósł głowę znad prześcieradła i spojrzał na niego okrągłymi ze zdziwienia oczami, zupełnie jakby nagle zapomniał, iż na jego ramieniu nadal spoczywa ręka mężczyzny. Chłopiec milczał, przyglądając się Severusowi z wyraźnym lękiem i czymś jeszcze, co dopiero po dłuższej chwili czarodziej zidentyfikował jako niepewność. Mężczyzna westchnął cicho, gdy domyślił się, że bez wyraźnej motywacji wystraszone dziecko nie odważy się odezwać.

– Chcesz ze mną iść? – zapytał, starając się odwrócić myśli chłopca od strachu.

Harry otworzył usta, wyraźnie chcąc o coś zapytać, lecz w ostatniej chwili ugryzł się w język i utkwił w Severusie oczy Lily.

Jak ten chłopiec może być synem bydlaka Pottera? Jest tak podobny do Lily…

Coś drgnęło we wnętrzu mężczyzny, gdy nagle przed oczami stanął mu obraz Lily wręczającej mu uśmiechnięte dziecko z tak ogromną dozą ufności, jakiej kiedykolwiek przedtem, ani też nigdy później nie było mu dane zaznać. Nagle uderzyło go to, jak wiele zostało w Harrym z tamtego małego chłopca, którym był w objęciach swojej matki.