Rozdział 12. Mój profesor. Część I

Przerwa była spora... ale jestem. Mało tego, jestem z kolejnym rozdziałem :) A w tym rozdziale ktoś, kogo nie znacie. Z proponowanych imion najczęściej padało Vivianne, a jako że jego znaczenie (pełna życia) w pewien sposób oddaje charakter postaci, zdecydowałam się właśnie na nie. Jedynie zmieniłam środkowe „a” na „e”, żeby brzmiało choć odrobinę mniej wytwornie, choć gdy teraz na to patrzę, zabieg ten wydaje mi się zupełnie bezcelowy. Niech się dzieje co chce :)

Mam nadzieję, że nie zjecie mnie za charakter nowej bohaterki i uprzejmie zapraszam do lektury rozdziału, tym razem również betowanego przez Erel. Tyle czasu szukałam bety, a Erel spadła mi z nieba :) Mam nadzieję, że wspólnymi siłami uda nam się stworzyć coś naprawdę dobrego. Na razie owocem naszej współpracy, prócz wyższego poziomu kolejnych tekstów na blogu, jest to, że już wiem, do kogo się zgłoszę, gdy pewnego dnia dopadnie mnie demencja starcza (ewentualnie menopauza) i postanowię założyć rockową kapelę :D

Tak więc, teraz już oficjalnie przedstawiam kolejny rozdział i z góry zapowiadam, że za kilka dni pojawi się kolejna notka, tym razem z paroma zaległymi fanartami. Innymi słowy, będzie się działo :)

.......................................................................................................................................

„Zdrętwiałem,

Suchy jak moje kanały łzowe.

Stałem się niemy

I pusty,

Ale nie rezygnuj ze mnie…”

Low Roar „Give up”

Vivienne od zawsze wiedziała, że lepiej się czuje żyjąc w biegu i tego samego oczekiwała od swojej przyszłości. Dokładnie to powiedziała w trakcie rozmowy kwalifikacyjnej, prowadzonej przez wyraźnie niewyspanego i depresyjnego jegomościa, który w trakcie spędzonych z nią dwudziestu minut, prócz rzucania jej ponurych spojrzeń, zdążył wlać w siebie cztery filiżanki kawy.

Dziewczyna nie spodziewała się jednak, że przydzielą ją do Komitetu Łagodzenia Mugoli. Owszem, chciała zrobić coś dla świata, jednak, znając swój charakter, wątpiła, czy da radę siedzieć w miejscu przez osiem godzin i rozpisywać się o racjonalnych powodach magicznych zdarzeń, które bynajmniej dało się racjonalnie wytłumaczyć mugolom. Wbrew jej obawom, nie spędzała jednak całych dni za biurkiem, lecz przydzielono ją do oddziału, który zajmował się bezpieczeństwem czarodziejskich dzieci pochodzących z pozamagicznych rodzin.

Tym samym, zamiast siedzieć w jednym z setek biur mieszczących się pod Londynem, dzień zaczynała od odebrania od ministerialnej sowy stosu arkuszy z adresami rodzin, które miała niezauważenie skontrolować, oraz wytycznymi dotyczącymi czarodziejskich dzieci, mugolskiego pochodzenia, którym przydarzyły się niekontrolowane wybuchy magii. Zazwyczaj w takich przypadkach odwiedzała przerażonych rodziców i zaznajamiała ich z pochodzeniem nowych umiejętności ich potomka oraz, jeśli zachodziła taka potrzeba, naprawiała zaistniałe szkody. Dzieciom, u których pierwszy raz objawiała się magia, zakładała teczki, które później były podstawą przy wysyłaniu listów kwalifikacyjnych do Hogwartu.

Dzisiaj jednak otrzymała nietypowe zlecenie. Na pomiętym kawałku pergaminu widniał jedynie adres i dopisek „Przypadkowa aportacja” i… i nic poza tym. Żadnych danych, ani w aktach Ministerstwa Magii, ani w mugolskich dokumentach. Z lokalizacją również coś było nie tak. Zawsze wskazywała rodzinny dom beneficjenta, jednak w tym przypadku wyraźnie kierowała Vivienne do budynku, który, mimo jej aż nazbyt gwałtownego szarpania za klamkę drzwi wejściowych, wciąż pozostawał zamknięty.

Dziewczyna, niecierpliwie kołysząc się na podeszwach sportowych butów, zadarła głowę wysoko w górę i ogarnęła rozbieganym spojrzeniem cały budynek. Nagle zastygła w miejscu, po czym oparła czoło o drzwi wejściowe, przeklinając pod nosem własną głupotę. Dlaczego zawsze musi być tak nieuważna? Był przecież późny wieczór, słońce chyliło się ku zachodowi, więc gdyby ktokolwiek był w domu, w którymś z okien na pewno świeciłoby się światło. Chcąc zyskać jednak stuprocentową pewność, wyszarpała zza paska mugolskich spodni różdżkę i wyszeptała dźwięczne „Wskaż mi”.

Nie wydarzyło się jednak nic. Różdżka nie pociągnęła jej w żadną stronę, zapewniając, że w domu nikogo nie ma. Vivienne wymruczała przez zaciśnięte zęby przekleństwo, po czym zaczęła niecierpliwie przechadzać się po ganku, mrucząc pod nosem „Czaruj się frajerze”, nową piosenkę Rockowych Kociołków. Czuła, że musi się skupić, a myślenie zawsze przychodziło jej łatwiej w ruchu.

Dom należał niegdyś do mugolskiej rodziny, z której pochodziła matka złotego dziecka, Harry’ego Pottera. Z dokumentów, które rankiem wręczono Vivienne wynikało, że Evansowie nie żyli, a budynek jest teraz w posiadaniu ich niemagicznej córki, jednak od wielu lat pozostaje niezamieszkany. Skąd więc wziął się tutaj sygnał dziecięcej magii?

„To wszystko jest bez sensu” stwierdziła niechętnie dziewczyna. Jednak, nie chcąc tłumaczyć się przełożonemu, dlaczego zostawiła sprawę samą sobie, postanowiła najpierw sprawdzić resztę okien, a później sforsować drzwi zaklęciem i zbadać budynek od środka. Nie zastanawiając się zbyt długo, zgrabnym ruchem przeskoczyła przez barierkę ganku i idąc wzdłuż żwirowanej alejki, ruszyła na tyły domu.

Za budynkiem ciągnął się niewielki sad owocowy, którego granicę wyznaczała mała, brudna rzeka. Mimo tego, zakątek prezentował się dość przyjaźnie. Uroku dodawała mu, co prawda już zardzewiała, ale nadal przyjaźnie wyglądająca huśtawka zawieszona na zdobnej ramie. Vivienne z uśmiechem odetchnęła zapachem letniego powietrza, który tak bardzo kojarzył się jej z rodzinnym domem.

Przechadzając się wzdłuż werandy, dziewczyna przebiegła wzrokiem po oknach, jednak za nimi również panował jedynie mrok.

– Wspaniale – westchnęła, wsuwając różdżkę na powrót za pasek. – Czaruj, czaruj się frajerze. Spadaj do kociołka, nie jesteś wart wampirzego kołka. Czaruj, czaruj się frajerze. Nie dziś i nie jutro, nie dam ci nic, prędzej zamienię cię w futro...

Śpiew powoli zamierał jej w ustach, gdyż z każdym kolejnym krokiem zbliżała się do starych, przeżartych rdzą kontenerów, zza których dobiegał cichy płacz.

  -- 

Harry wcisnął się w zimną stal za sobą. Ktoś szedł w stronę kontenerów. Chłopiec zagryzł wargi, próbując powstrzymać szloch. Ktoś tu szedł!

Nie, nie, nie… Harry zacisnął powieki, kryjąc głowę w ramionach. Miał nadzieję, że ten ktoś go nie zauważy, że zwyczajnie pójdzie dalej i zostawi go w spokoju. Jednak, mimo jego bezgłośnych błagań, obcy pochylił się nad jego kryjówką i spoglądając w ciemność, wyłowił z niej parę zielonych, przerażonych oczu.

  -- 

Vivienne, nie zastanawiając się ani sekundy, kucnęła na granicy cienia i nie spuszczając oczu z połyskujących w mroku tęczówek, wyciągnęła dłoń w stronę dziecka. Te jednak, niczym zakatowane zwierzę, szarpnęło się do tyłu, uderzając plecami o kontener. Dziewczyna zamarła, zdezorientowana i doszła do wniosku, że jej matka miała rację, powtarzając jej, że w pierwszej kolejności powinna myśleć, a dopiero później działać.

– Hej, no nie daj się prosić – rzuciła w ciemność. – Jestem Vi, a ty?

Dziecko nie poruszyło się z miejsca, spoglądając na nią przerażonymi oczyma. Dziewczyna zaś, zastanawiając się nad pochodzeniem malca, zsunęła z ramion kraciasty plecaczek i wyszperała z niego tabliczkę czekolady. Rozrywając papier, wrzuciła do ust parę kostek, zaś resztę wsunęła w wąską szczelinę między kontenerami.

– Poczęstujesz się? – zapytała, mając nadzieję, że słodkości nakłonią dziecko do wyjścia. – Karmelowa, moja ulubiona. Spróbuj, jest naprawdę dobra.

Malec wciąż tkwił w miejscu.

– No dobrze, nie musisz jej brać – roześmiała się dziewczyna, widząc nieufne spojrzenie dziecka. – Zostawię ją na ziemi, dobrze? Gdybyś zgłodniał, nie krępuj się.

Strzeliwszy kośćmi karku, usiadła na trawie. Dziecko poruszyło się niespokojnie, próbując jeszcze bardziej wcisnąć się w wąską szczelinę. „Skąd ono się tu wzięło? Na pewno tu nie mieszka, przecież dom jest opuszczony. Poza tym, zachowuje się jak zaszczute zwierzę” pomyślała z niepokojem Vivienne. „No i jak ja mam cię stamtąd wyciągnąć, co?”

Bezmyślnie wysunęła różdżkę zza paska i zaczęła obracać nią w palcach. Uśmiechnęła się, widząc, jak oczy malca rozszerzają się w szoku.

– Wiesz, co to jest?

– Jest… Jest p… Pani czarodziejem? – wyjąkał chłopiec, natychmiast zatykając sobie usta dłonią.

Vivienne poczuła, jak trybiki w jej głowie zaczynają się obracać. „Wiec wiesz, czym jest magia? W takim razie musisz figurować w teczkach Ministerstwa, prawda?”

– Nie, to tylko patyk, którym lubię sobie od czasu do czasu pomachać niczym batutą – oznajmiła poważnym tonem, po czym zaśmiała się na widok zmieszania dziecka. – Jasne, że jestem czarodziejem. Skąd wiesz o magii?

Dziecko jednak milczało, kurczowo przyciskając dłoń do ust. Vivienne uśmiechnęła się do niego przyjaźnie.

– Utniemy sobie przyjacielską pogawędkę, dobrze? Z góry przepraszam za niedogodności, ale nigdy nie byłam w takich rozmowach zbyt dobra. W każdym razie, musisz powiedzieć mi coś o sobie, żebym mogła pomóc ci wrócić do domu.

Chłopiec drgnął gwałtownie, przerażony.

– Nie, proszę! – wykrzyknął, zaś po jego policzkach popłynęły łzy. – Nie chcę do domu!

– Ja… – Coś lodowatego sprawiło, że włoski na karku dziewczyny uniosły się. – Dlaczego nie chcesz wrócić do domu?

– Niech mnie tam pani nie zabiera, proszę…

– Twoi rodzice na pewno się o ciebie martwią – zaczęła ostrożnie, choć miała przeczucie, że w domu tego dziecka musiało dziać się coś bardzo złego.

Malec gwałtownie pokręcił głową, zanosząc się płaczem.

– Nie mam rodziców i naprawdę nie chcę wracać do wujostwa – wyjąkał zachrypniętym głosem.

– O, Mały… Tak mi przykro… – westchnęła Vivienne, czując wilgoć w kącikach oczu. – Mały, muszę cię gdzieś odstawić, nie powinieneś zostawać tu sam. Mogłyby cię zjeść wilki albo, nie daj boże, dopadłby cię jakiś rój wściekłych chochlików. No nie patrz tak na mnie, przecież żartuję. Słuchaj, jeśli nie chcesz wrócić do wujostwa, mogę cię zabrać do innej rodziny, ale musisz mi coś o sobie powiedzieć. Zaczniemy od początku, dobrze? Ja jestem Vi, a ty?

Zapadła cisza.

– Mam na imię Harry – wyszeptał w końcu chłopiec. – Harry Potter. I bardzo chcę do mojego profesora.

Vivienne spojrzała na dziecko, niedowierzając, po czym wybuchnęła śmiechem.

– Żartujesz, prawda? Jesteś świetny Mały, naprawdę genialny!

– Ale to prawda! – zaczął rozpaczliwie tłumaczyć chłopiec. – Jestem Harrym Potterem odkąd pamiętam!

– Słuchaj, Mały – westchnęła Vivienne, pomiędzy kolejnymi salwami śmiechu. – Jeśli ty jesteś słynnym Harrym Potterem, to ja jestem Severusem Snape’em.

Oczy chłopca wbiły się w nią tak intensywnie, że śmiech zamarł na jej wargach.

– Pani zna mojego profesora?

  -- 

Silne uderzenie o ziemię wypompowało z płuc Lucasa całe powietrze. Nie dane mu było jednak zaczerpnąć tchu, gdyż w tej samej sekundzie poczuł gwałtowne szarpnięcie w okolicach ramienia i zdał sobie sprawę, że Severus ciągnie go jakąś ścieżką w stronę kutej bramy. Brama znajdowała się między dwoma kolumnami zwieńczonymi posągami skrzydlatych dzików, zaś z obu stron, i ją i dróżkę, okalał gęsty las.

Jako, iż było już ciemno, Lucas dopiero po chwili ujrzał na końcu ścieżki niewyraźny zarys Hogwartu. Liczne wieże i baszty wgryzały się w niebo, jednak mimo późnej pory, tylko w nielicznych z setek wysokich okien paliło się światło. Mimo tego, widok był imponujący.

– Jest niezwykły – stwierdził Norweg. – Miałeś rację, kiedy mi o nim opowiadałeś.

Severus jedynie mocniej szarpnął go za ramię.

– Chodź! Musimy się spieszyć. Boże, spóźnimy się!

Norweg spojrzał na brata badawczo. Powoli zaczynał się obawiać.

– Sev, nie wiem, co chcesz zrobić.

Severus zatrzymał się nagle w miejscu, po czym odwrócił się w stronę Lucasa. Spojrzał mu prosto w oczy.

– Ja też tego nie wiem – przyznał się po chwili milczenia. – Czuję jednak, że to najlepsze, co w tej chwili mogę zrobić dla Harry’ego…

Lucas potrząsnął lekko Severusem, próbując sprowadzić go na ziemię,

– Ufam ci. Prowadź.

– Wiem. Lucas?

– Mmm?

– Nie chciałem cię w to wciągać. – Oczy Severusa pociemniały. – Nie chciałem, żeby Albus się o tobie dowiedział, żebyś stał się pionkiem na jego szachownicy.

Lucas zamknął go na sekundę w silnym, męskim uścisku, po czym pchnął w stronę zamku.

– Wiem, bracie. Wiem.

Zostawiając za sobą przesadną sentymentalność, skrzydlate dziki i złorzeczącego Filcha, który nie krył się z przekonaniem, że Lucas nie ma prawa przekraczać progów Hogwartu, Severus pociągnął Norwega w stronę, przed którą wiele lat starał się go chronić.

  -- 

Albus spodziewał się, że Severus odwiedzi go w najbliższym czasie, jednak nie przypuszczał, że nastąpi to o tak późnej godzinie i że będzie mu towarzyszył… Cóż, nie wiedział, kim był ten człowiek. Parę dni temu może by się tym zmartwił, jednak aktualnie nie zamierzał się przejmować. Teraz to już nie miało znaczenia.

Uśmiechnął się dobrotliwie na widok pałającego nienawiścią spojrzenia Severusa.

– Mój drogi chłopcze, może usiądziesz? Herbaty, kawy? Cóż, może więc cytrynowego dropsa? Nie? No dobrze, ale mimo wszystko będę nalegał, żebyś usiadł. Pan również, panie…

Lucas zapobiegliwie położył dłoń na ramieniu brata, powstrzymując go przed wyciągnięciem różdżki i uśmiechnął się sarkastycznie w stronę dyrektora.

– Snape, jednak nie posługuję się nazwiskiem ojca, lecz matki, Marii Olsen.

Albus zamarł w miejscu, wpatrując się w jasnowłosego mężczyznę. W typowo norweskiej twarzy nie znajdował podobieństwa do Severusa. Może tylko coś w tych niebieskich oczach przywodziło na myśl cyniczne spojrzenie mistrza eliksirów.

Dyrektor swego czasu zapoznał się z korzeniami Severusa i wiedział, że ten, prócz rodziców, nie posiada żadnej żyjącej rodziny. W takim wypadku, Norweg nie mógł być kuzynem mistrza eliksirów. Pozostawało tylko jedno wytłumaczenie.

Kręcąc kciukami młynka, Dumbledore zasiadł za swoim biurkiem na dyrektorskim fotelu. Machnięciem różdżki przywołał z kuchni trzy filiżanki mocnej i bardzo słodkiej herbaty. Delektując się jej smakiem, utkwił spojrzenie w swoich gościach.

– Moi drodzy, proszę, usiądźcie, nie będziemy przecież rozmawiać na stojąco – stwierdził, uśmiechając się jowialnie, jednak jego prośba nie wywołała żadnej reakcji. – Cóż, dobrze więc. Pan, panie Snape, jest bratem Severusa, czyż nie? Posiada Pan jakieś uzdolnienia w dziedzinie magii?

Severus zacisnął dłonie w pięści, zaś Lucas spojrzał wyzywająco w przenikliwe oczy dyrektora.

– Nie sądzę, by miało to teraz jakieś znaczenie. – Norweg uśmiechnął się półgębkiem, oklumując swój umysł. – Byłbym niezmiernie wdzięczny, dyrektorze, gdyby przestał pan próbować włamać się do mojego umysłu. Moje wspomnienia są mi dość drogie.

Albus przymknął oczy, wyraźnie sfrustrowany. Kim był ten człowiek i skąd wiedział, że właśnie próbowano użyć na nim legilimecji? Czyżby paranoja Severusa objawiła się również w tej kwestii i mistrz eliksirów nauczył oklumencji swojego brata? Westchnąwszy głęboko, Dumbledore przyssał się do filiżanki z herbatą, zaś w gabinecie zapadła cisza.

– Harry jest u Dursley’ów? – zapytał w końcu zrezygnowany Severus.

– Owszem.

– I nie chcesz, żebym się do niego zbliżał.

– Owszem.

Obserwowanie znad filiżanki, jak Severus jeszcze mocniej zaciska pięści i ostatecznie zaczyna nerwowo krążyć po gabinecie, nie sprawiało dyrektorowi przyjemności. Wolałby już mieć tę rozmowę za sobą. To wszystko zdecydowanie było bardziej skomplikowane, niż Snape’owie mogli podejrzewać, jednak Albus nie mógł im tego wytłumaczyć. Każdy ma jakieś piętno, które musi dźwigać, a ten właśnie ciężar było tylko jego. I tylko on powinien go nieść.

Mistrz eliksirów, nerwowo przemierzając kolejne metry, spoglądał od czasu do czasu na dyrektora.

Byłem głupi…

– Zdejmij ze mnie przysięgę – zażądał w końcu.

– Nie mogę tego zrobić. – Albus zaczął bawić się rąbkiem swojej szaty. – Źle byś na tym wyszedł, uwierz mi, chłopcze.

– To Harry źle na tym wychodzi – zaznaczył milczący do tej pory Lucas.

– Dla Harry’ego to najlepsza droga. To go ukształtuje na prawą osobę, która będzie doceniała życie swoich przyjaciół, a to przecież najcenniejsza rzecz, jaką może posiadać młody człowiek.

– To jego szczęście jest najcenniejsze! – wrzasnął Severus, zatrzymując się gwałtownie i spoglądając zawistnie na dyrektora. – Jak możesz być tak ślepy?! Nie widzisz, co Dursley’owie z nim robią?!

– Widzę.

Spokój w tonie dyrektora jeszcze bardziej rozjuszył mistrza eliksirów. Przed ciśnięciem w Dumbledore’a jakimś bezróżdżkowym zaklęciem powstrzymało go jednak znaczące spojrzenie Lucasa.

– Więc, do kurwy nędzy, dlaczego nie pozwolisz, żebym zajął się…

– To już nie ma znaczenia – przerwał mu Albus, nie patrząc mu w oczy.

Kur…

Severus zamarł, zaś opanowany do tej pory Lucas zerwał się z oparcia fotela na równe nogi.

– Co masz na myśli? – wysyczał mistrz eliksirów. – Co z chłopcem?!

– Nic – odparł dyrektor, z żalem przyglądając się pustej już filiżance. – Po prostu się gdzieś deportował. Remus go szuka i sądzę, że za jakiś czas powinien się tu z nim zjawić.

Nagle kilkanaście srebrnych instrumentów stojących na dyrektorskim biurku eksplodowało. Lucas chwycił drżące ramiona Severusa, ten zaś bezwiednie opadł na fotel i ukrył twarz w dłoniach.

– Harry zniknął… – wywarczał mistrz eliksirów, mocno zaciskając drgające powieki. – Harry zniknął, a ty tu siedzisz?! Mało tego, wysłałeś za chłopcem Lupina… Wilkołaka… Nie wierzę… Kurwa, nie wierzę!

Podrywając się na nogi, skierował się w stronę drzwi. Albus ponownie westchnął.

– Nie możesz zbliżać się do chłopca – przypomniał. – Przysięga…

– Pieprzę przysięgę! – wrzasnął Severus. – Lucas…

Norweg oderwał się od ściany, spoglądając na Dumbledore’a.

– Zajmę się Harrym.

– Severusie, mój drogi chłopcze… – głos dyrektora zdawał się być wyjątkowo zmęczony.

– Nie. – Severus miał już dość. Dość wszystkiego. Dość życia. – Możesz kazać mi się zabić, ale już więcej nie skrzywdzisz Harry’ego. Lucas, chodź.

Mistrz eliksirów skierował się w stronę wyjścia. Uniósł dłoń w stronę klamki, lecz nim zdążył jej dotknąć, drzwi otworzyły się na tyle energicznie, by łupnąć w przylegającą do nich ścianę. Za nimi, na spiralnych schodach, stała drobna, jasnowłosa dziewczyna, której Severus miał nadzieję już nigdy nie oglądać, zaś za jej nogami kryło się wystraszone dziecko.