Rozdział 8. Samotny mężczyzna w śniegu. Część II

Przeżyłam. Nie wiem, jak tego dokonałam, ale przeżyłam. Koniec sesji, koniec kolejnego roku! Nareszcie! Teraz czekają mnie dwa tygodnie odpoczynku przerywane jedynie pisaniem pracy dyplomowej.

Z góry Was przepraszam, że tak długo mnie nie było. Egzaminy, kolokwia, zaliczenia… Najgorsze zaś są indeksy, bowiem w dobie systemów komputerowych nie mają chyba żadnego zastosowania poza pognębieniem studentów… I profesorów :) Ale to już jest koniec i nie ma już nic. Hallelujah!

Erel, Zaczytana, Ślizgonka, Was przede wszystkim kornie błagam o wybaczenie :) Staram się odpisywać na wszystkie komentarze, ale tym razem zwyczajnie brakło mi czasu… Mam nadzieję, że to Was nie zniechęci do mojej osoby :) W ramach pokuty, dla Was ten rozdział i dla Was specjalnie nieco więcej cukru na zakończenie :)

Co do wątków pobocznych, wszystko powinno się ładnie rozwinąć w kolejnych rozdziałach. Przynajmniej historia rodziców Severusa niedługo się wyjaśni, reszta zaś sama wypłynie z czasem. Wam, moi drodzy, pozostaje chyba tylko czekać na kolejne rozdziały :)

Wakacji życia życzę wam wszystkim!

.......................................................................................................................................

Nie licząc paru sztuk bielizny, z odzieży Severus kupił Harry’emu jedynie flanelową piżamę i lniany kapelusz na słoneczne dni. Po chwili zastanowienia, z poczuciem nostalgii dorzucił do sklepowego wózka też parę typowo mugolskich t-shirtów z nadrukami z Gwiezdnych wojen, filmu, który oglądał jako nastolatek najpierw z Lucasem, a później z Lily. Stwierdził, że musi go kiedyś pokazać malcowi. Chłopiec zasługiwał, by znać coś, co kiedyś kochała jego matka. Mężczyzna potrząsnął głową, wyrzucając z niej te myśli. To nie czas na roztrząsanie przeszłości.

Severus nabył również parę sztuk pościeli i granatową poduszkę w gwiazdy. Podświadomie czuł, że spodoba się chłopcu. Nie mylił się, Harry nie potrafił oderwać od niej oczu.

Potrzebnym zakupem okazał się fotelik samochodowy. Tak długo, jak zostaną u Lucasa, mugolski wynalazek będzie niezbędny przy każdej podróży samochodem. Przydatny może okazać się też płócienny plecaczek, w który Harry uparcie wpatrywał się od kilku minut. Severus zdusił parsknięcie i wręczył chłopcu tornister. Zamyślił się. Czego jeszcze mogło potrzebować pięcioletnie dziecko?

Poczuł, że ręka Harry’ego drży ze zmęczenia, lecz chłopiec uparcie ściskał jego palce. Severus westchnął i ukląkł przed malcem. Przez myśl przemknęło mu, ze niedługo ten irytujący gest wejdzie mu w nawyk.

To dobrze?

– Harry, jesteś zmęczony?

I może faktycznie był to wynik zmęczenia, może wrażeń, bądź też, czego Severus nie umiał do siebie dopuścić, zaufania, lecz Harry bez wahania pokiwał głową.

– Trochę się zmęczyłem, profesorze – potwierdził malec.

– Jechałeś kiedyś w wózku sklepowym? – zapytał po chwili zastanowienia Severus. Tym razem chłopiec przecząco pokręcił głową. – Myślę, że może ci się to spodobać. Pomogę ci wejść, dobrze?

Harry ponownie zadziwił Severusa, gdy bez wahania wyciągnął w jego stronę ręce.

Może po prostu przywykł, sporo razy był dzisiaj na moich rękach.

Po chwili wahania podniósł chłopca i posadził w rogu sklepowego wózka. Z wahaniem podał mu poduszkę w gwiazdy. Harry zrobił sobie z niej wygodnie siedzisko i oparty o nią plecami, pozwolił się powieźć dalej. Severus poczuł coś dziwnego w przełyku, gdy malec, kurczowo uchwycony stalowej ramy, rozglądał się wokół tak, jakby pierwszy lepszy przechodzień zamierzał wsadzić go pod pachę i chyłkiem uprowadzić.

W sklepie z artykułami dziecięcymi, Harry z uchylonymi ustami podziwiał zabawki, lecz nie odważył się sięgnąć po żadną. Na pytanie Severusa o to, co mu się podoba, niepewnie wskazał w kierunku gabloty pełnej resoraków. Gdy mężczyzna podjechał pod nią wózkiem, Harry po kilkukrotnym zapewnieniu, że może coś dla siebie wybrać, zacisnął w dłoni fioletowy samochód o szerokich, gumowych oponach. Za namową profesora dorzucił jeszcze parę aut.

Severus z westchnieniem oparł się o sklepowe regały i przypatrywał się Harry’emu, który niepewnie przesuwał samochody po plastikowej rączce wózka. Pomyślał, że chłopiec chyba pierwszy raz w życiu może się nimi bawić bez obawy o to, że zostaną mu brutalnie wyrwane przez kuzyna. Mężczyzna miał wrażenie, że dla malca najbliższe dni będą pełne kolejnych pierwszych razów. Poradzą z tym sobie. Z tym i z chorobliwym lękiem przed wszystkim nowym.

Spojrzał na pochłonięte zabawą dziecko.

– Lubisz rysować, Harry? – zapytał po chwili zastanowienia.

– Lubię – potwierdził chłopiec. W jego głosie nie było już słychać strachu. – Kiedyś dużo rysowałem, ale tylko gdy nie widzieli, bo gdy wiedzieli, to byli źli, że marnuję papier.

Severus zacisnął dłonie na poręczy wózka tak mocno, że pobielały mu knykcie. W myślach odliczył do dziesięciu i powoli wypuścił z siebie powietrze. Chłopiec patrzył na niego nieco wystraszony. Mężczyzna westchnął i odłożył plany mordu na później. Potarł nasadę nosa i zaczął gorączkowo przeszukiwać umysł, bo znaleźć w nim słowa, które będą zrozumiałe dla pięcioletniego dziecka. To było trudniejsze, niż się spodziewał.

– Jestem zły na nich, Harry – zaczął ostrożnie. – Nie traktowali cię dobrze, choć powinni. To byli źli ludzie.

– Wszyscy ludzie są źli – Harry przekrzywił głowę i zapomniawszy o strachu, zastanawiał się nad czymś intensywnie. – To głupie.

Severus spojrzał na niego badawczo.

– Co jest głupie, Harry?

– Że dorośli wybierają. Nie są sprawiedliwi, przecież Dudley często był okropny, a ciotka Petunia zawsze wolała kochać jego, a mnie nie kochała nigdy. Mówiła, że na to nie zasługuję, bo jestem okropny. Skoro to znaczy, że byli źli, to byli tacy, bo tak wybrali. To głupie, że dorośli wybierają bycie złymi.

Severus poczuł, jak coś zaciska się na jego gardle. Nerwowo przełknął ślinę i przeklinając w myślach napiął mięśnie, by powstrzymać drżenie rąk. I jak miał wytłumaczyć Harry’emu, że istnieją też dobrzy ludzie? Nikt przecież nie był krystalicznie czysty, a mężczyzna nie chciał, by malec zaufał kiedyś niewłaściwej osobie i został zraniony. Cholera, sam nie uważał się za właściwą osobę.

Z wahaniem położył dłoń na ramieniu chłopca. Zmusił się, by spojrzeć mu w oczy.

– Masz rację, to głupie, ale nie wszyscy ludzie są źli – zapewnił dzieciaka, choć samemu od takiego myślenia powstrzymywał go jedynie obraz Lucasa, Lily i właśnie tego małego chłopca, Harry’ego.

– Wszyscy są źli – westchnął Harry. – Kto nie jest?

Severus nie musiał myśleć. Odpowiedź napłynęła sama.

– Twoja mama, Harry. Lucas. Sądzę, że również twój ojciec.

Chłopiec milczał dłuższą chwilę.

– Moich rodziców już nie ma, nie pomyślałem o nich – przyznał w końcu. – Lucas jest dobrym człowiekiem?

– Tak. Już ci to mówiłem. Lucas jest najlepszym człowiekiem jakiego znam.

Harry długo zastanawiał się nad tymi słowami. Skoro są ludzie dobrzy i ludzie źli, jak ich od siebie odróżnić?

  -- 

Severus wrzucił do wózka ryzę białego papieru i grube kredki w standardowych kolorach. Spojrzał na regały z zabawkami. Harry milczał i zamyślony spoglądał w jakiś martwy punkt na ścianie, więc mężczyzna, już po odgonieniu od nich nazbyt chętnej do pomocy pracownicy sklepu, która trajkotała jakimś niezrozumiałą dla niego norweską gwarą, dokonał niepewnego wyboru. Zgarnął z regału klocki podobne do tych, które widział wiele lat temu w pokoju Lucasa. Chłopcu powinny przypaść do gustu. Niepewnie sięgnął też po piętrowy, drewniany garaż, by dzieciak mógł w nim trzymać swoje samochody. Co jeszcze?

Severus spojrzał krytycznie na przeszklony regał. Czego jeszcze mógł pragnąć pięcioletni chłopiec? Czegoś, czego on sam nie miał w swoim dzieciństwie. Z triumfem w oczach podprowadził wózek w stronę działu z maskotkami. Ostrożnie położył dłoń na ramieniu Harry’ego, by wyrwać do z letargu.

– Która z nich ci się podoba?

Harry potrząsną głową wyrzucając z niej zbyt trudne dla niego myśli i zlustrował uważnym spojrzeniem regały. Patrzył długo, aż wreszcie jego uwagę przyciągnęła jedna maskotka. Podążając za jego wzrokiem, Severus bez zbędnych pytań położyć na jego kolanach dużego, zielonego krokodyla.

Cóż, dziwny wybór…

  -- 

W księgarni nie było już problemów ani z wyborem, ani z nieśmiałością. Klęcząc w wózku, Harry wodził palcami po grzbietach książek i zawzięcie dyskutował z Severusem. Mężczyznę zadziwiało to, że w wieku pięciu lat chłopiec potrafi płynnie czytać.

– Nudziło mi się – wyjaśnił konspiracyjnie Harry. – Gdy się siedzi za karę w komórce pod schodami, jest strasznie nudno, więc zabierałem książki Dudley’a i czytałem. On nienawidzi książek, więc nigdy nie zauważył, że jakieś zniknęły z jego pokoju.

Severus westchnął. Powstrzymał w sobie złość na Dursley’ów tylko dzięki temu, że miał pewność, że przy najbliższej okazji zemści się na nich za „to” i całą resztę.

– Kto cię nauczył czytać? – zapytał zamiast tego.

– Telewizja. Dudley oglądał bajki, w których pokazywali litery. Oglądał zawsze wtedy, gdy miał iść na szczepienie. Nienawidził bajek, które czegoś uczą, ale bardzo bał się zastrzyków, a ciotka była zawsze taka szczęśliwa, że Dudley uczy się liter, że mógł oglądać te bajki tak długo, jak tylko chciał. Zawsze myślał, że jeśli będzie oglądał je wystarczająco długo, to ciotka Petunia zapomni o szczepieniu. Ja wtedy trochę podglądałem telewizję i zapamiętałem litery. Najpierw czytałem litery, a później słowa. Czytanie jest fajne.

Czarodziej pokiwał zgodnie głową. Czytanie było „fajne”.

– Ja też lubię czytać – potwierdził starając się potrzymać rozmowę. To dobrze, że chłopiec wreszcie zaczął się odzywać.

– Dlaczego lubi pan czytać? – Harry spoglądał na niego znad okularów.

– Myślę, że z książek można powiedzieć się wielu rzeczy. Czasami są azylem…

Harry patrzył mu prosto w oczy. Mężczyzna z zakłopotaniem schował się za kurtyną włosów. Powiedział więcej, niż zamierzał.

– Ja siedziałem w komórce… – Harry zastanawiał się, jak ubrać swoje odczucia w słowa. – Tak, siedziałem w komórce, ale gdy czytałem, to byłem w gdzieś indziej, w tej książce. I byłem tym człowiekiem z książki. Wtedy myślałem to, co on. I się bałem z nim i ciszyłem i smuciłem. To było trochę tak, jakbym uciekł.

– Rozumiem – przytaknął Severus. – Książki są bardzo pożyteczne. To pokarm dla duszy. Rozumiesz mnie? Uczą nas odwagi, konsekwencji, współczucia. Uczą nas, jak być człowiekiem.

Harry zastanawiał się nad tymi słowami. Severus miał dziwne wrażenie, że malec w jakiś dziwny sposób go zrozumiał, choć przecież irracjonalnym było to, by pięcioletnie dziecko pojęło znaczenie tego, czego często nie przyjmowały do wiadomości młodsze roczniki Gryffindoru lub Huffepuffu.

To mądry chłopak, niezwykle inteligentny.

– Wybierz tyle książek, ile tylko chcesz – stwierdził Severus, gdy Harry ponownie wrócił do oglądania okładek.

Oczy chłopca zalśniły ze szczęścia, lecz mimo to jego ręka zawisła w bezruchu. Severus spojrzał mu w oczy.

– Wybieraj, Harry.

  -- 

Severus pchał wózek z zakupami i zaczytanym chłopcem w stronę restauracji, w której umówił się z Lucasem. Pobieżnie przebiegł spojrzeniem po okładkach książek spoczywających na kolanach dzieciaka tuż obok krokodyla, który zajmował honorowe miejsce. „Pinokio”, „Kubuś Puchatek”, „Baśnie braci Grimm”, „Mały książę” i koło dziecięciu innych tytułów. Mężczyzna parsknął pod nosem. Już widział siebie zagłębionego w jakimś traktacie o alchemii, a obok niego Harry’ego pochłoniętego jakąś powieścią dla dzieci.

Nie przyzwyczajaj się, bydlaku.

Warknął i wyrzucił z głowy ten obraz. Już niedługo Harry znajdzie się u kogoś, kto zapewni mu lepsze życie.

  -- 

Dzieciak nie dokończył obiadu. Gdy pochłoną frytki, jego powieki zaczęły opadać coraz niżej, zaś głowa ciążyć tak bardzo, że w końcu oparła się o ramię Severusa. Mężczyzna otulił śpiącego chłopca kocem i zamiast ułożyć w wózku sklepowym, umościł go wygodnie w swoich ramionach szukając wymówki w tym, że tak malcowi będzie wygodniej. Lucas uśmiechnął się na ten widok i z ociąganiem ruszyli w stronę samochodu.

Podczas gdy objedzony do nieprzytomności bekonem Sam sadowił się na siedzeniu obok kierowcy, Severus posadził Harry’ego w dziecięcym foteliku i przypiął pasami. Okrył go szczelniej kocem, zaś na jego kolanach położył krokodyla, którego dzieciak zdawał się kochać od pierwszego wejrzenia.

Usiadł na miejscu obok chłopca, ten zaś od razu opadł na jego ramię.

– On naprawdę czuje się przy tobie bezpiecznie – wyszczerzone zęby Lucasa odbijały się w bocznym lusterku.

Severus zignorował te słowa. Harry potrzebował opiekuna, a przecież nie było nikogo innego. Tylko on.

  -- 

Wieczór Severus poświęcił na czytanie najnowszego numeru „Ważyciela”. Nie chciał mieć braków w wąskim przedziale „ważycielskich nowinek”, w końcu jako Mistrz eliksirów czuł się zobowiązany do bycia na bieżąco.

Gdzieś z kanapy obok słyszał rozbawione parskanie Lucasa. Poczuł dziwną ochotę, by, jak za dawnych czasów, zdzielić go łokciem między żebra. Cóż, doskonale wiedział, dlaczego Norweg się śmieje. Spojrzał na podłogę u swoich stóp. Nie miał pewności, czy powinno go to bawić, przerażać, czy też może dziwić. Skłaniał się jednak ku temu ostatniemu.

Ciekawe towarzystwo…

Harry nie odstępował go ani o krok. Severus myślał, że to skończy się, gdy wrócą z centrum handlowego, lecz również w domu chłopiec wciąż nie oddalał się od jego boku. Teraz przyciągnął do sofy drewniany garaż z wszystkimi swoimi resorakami i bawił się praktycznie skryty między nogami mężczyzny.

Gorszy jednak był Sam, który stęskniony za dawno niewidzianym przyjacielem, rozwalił się na kolanach Severusa i drzemał na nich, misternie i wyjątkowo artystycznie obśliniając mu nogawki. Mężczyzna już od kilkunastu minut nie czuł nóg.

– Ile waży Sam? – zrezygnowany zwrócił się w stronę Lucasa.

Norweg mało nie zadławił się śmiechem.

– Ponad dwadzieścia siedem kilo. Nieco go przekarmiłem.

Lucas prawie płakał ze śmiechu. Harry również nie mógł się powstrzymać. W końcu parsknął i Severus, co brzmiało to raczej jak lekceważący wydźwięk, lecz Norweg znał swojego brata zbyt dobrze, by nabrać się na tę sztuczkę.

Severus spoglądał na roześmianego Harry’ego i zdziwiony stwierdził, że czuje się z tym dobrze. Dobrze w tym domu, dobrze przy Lucasie, pierwszy raz od śmierci Lily. Dobrze przy Harrym.

  -- 

Nie wiedział, dlaczego nie spał w salonie. Dlaczego znów położył się w swojej starej sypialni przy boku Harry’ego. Może sprawiły to wystraszone oczy chłopca, gdy usłyszał, że w nocy Severus będzie z dala od niego, może zaś jego egoistyczna potrzeba posiadania i bliskości, do której nie chciał się przyznać.

Przypomniał sobie swoją konwersacje z Harrym, gdy już leżeli w łóżku pogrążeni w przyjemnym, bladym świetle sączącym się sod klosza lampki nocnej. Rozmawiali o ludziach. Dobrych i złych ludziach. O tym, kto jest jaki. Komu można ufać, a kto cię zrani.

Ciężko było Severusowi wytłumaczyć pięcioletniemu chłopcu to, jak odróżnić dobrych ludzi od złych. Pamiętał, jakich słów użył. „Granica jest bardzo cienka i zawsze trzeba być bardzo ostrożnym w swoim osądzie”. Cieszył się, że malec nie zapytał o to, jaki był James Potter.

Wydawało mu się, że Harry pojął, że ludzie się różnią, że nie wszyscy są źli. „Świat nie jest tylko czarny, Harry” stwierdził Severus. To były zbyt trudne słowa jak na pięcioletnie dziecko, ale sam temat był trudny. Doświadczenia chłopca z dorosłymi były trudne. „ Świat nie jest też czarno – biały. Nie ma wyraźnego podziału, to od ciebie zależy, komu zdecydujesz się zaufać. Czasem ktoś na pozór zły może się w rzeczywistości okazać bardzo zagubionym człowiekiem. To działa też w drugą stronę. Twoja mama powiedziała mi kiedyś, że najgorsze rzeczy czynią najlepsi z nas.”

I wtedy właśnie Harry zadał to pytanie, którego tak bardzo obawiał się Severus.

– A kim pan jest, profesorze?

Severus momentalnie poczuł, jak zasycha mu w ustach. Zdrętwiały język przylgnął mu do podniebienia. Cieszył się, że w mroku nie widać drżenia jego dłoni. Co miał powiedzieć Harry’emu? Że był katem jego rodziców? Że mordował? Że przyłączył się do człowieka gorszego od śmierci?

Boże… Boże…

– Nie sądzę, żebym był dobrym człowiekiem – doskonale wiedział, że chłopiec słyszy drżenie w jego głosie. – Nigdy bym cię nie uderzył, Harry, ale w życiu zrobiłem zbyt wiele rzeczy, których żałuję.

Poczuł, jak chłopiec niepewnie porusza się pod pokrywą białej pościeli.

– Jeśli jest panu tak bardzo przykro, to czemu pan nie naprawi tego, co pan zrobił?

Severus przewrócił się na plecy i utkwił niewidzące spojrzenie w suficie. Bał się, że Harry poczuje jego drżenie.

– Niektóre rzeczy są zbyt straszne, by dało się je naprawić – wyszeptał. – Trzeba z nimi żyć. Budzić się i zasypiać ze świadomością tego, co się zrobiło. Rozumiesz?

– Nie jesteś zły, profesorze – stwierdził Harry z dziwną pewnością w głosie. – Przecież żałujesz, że byłeś zły. To powinno wystarczyć.

– Skąd możesz to wiedzieć? – wydusił Severus przez zaciśnięte gardło.

Harry znów poruszył się niespokojnie i chyba wzruszył ramionami, choć w panującym mroku mężczyzna nie mógł być pewien, czy dobrze zinterpretował ten gest.

– Nie wiem – przyznał chłopiec po chwili. – Krótko był pan o wiele lepszy, niż moje wujostwo długo. To chyba raczej białe niż… Niż czarne. Nie może być pan złym człowiekiem.

Severus miał ochotę uciec z sypialni. Zacisnął szczękę i oczy, na ślepo położył dłoń na głowie chłopca i pogłaskał go po wilgotnych jeszcze włosach, po czym odwrócił się na drugi bok z nadzieją, że Harry nie poczuje jego drżenia.

Poczuł coś gorącego na swoich policzkach. Zdziwiony przesunął dłonią po swojej twarzy. Łzy? Łkał? Nie umiał płakać u boku martwej Lily, więc dlaczego teraz?

Nie wiedział. To było dziwne, że teraz czuł się winny każdej złej rzeczy, którą zrobił. Bardziej winny, niż w chwili śmierci Lily. Nie dlatego, że nie mógł zwrócić jej życia, że zginęła z jego winy, lecz dlatego, że ten mały chłopiec widział w nim kogoś dobrego. Nie zasługiwał na to. Boże, jakże on na to nie zasługiwał.

Jesteś bydlakiem. Zawsze nim byłeś. Jak morderca może być opiekunem dziecka? Pięcioletniego, zachłystniętego poczuciem bezpieczeństwa, naiwnego dziecka?

Trząsł się bezsilnie przełykając łkanie, by nie wystraszyć chłopca. Nie przyszło mu nawet do głowy, by rzucić na siebie zaklęcie wyciszające. Zbyt pogrążony w bólu i rozpaczy pozwolił swoim zasłonom opaść i nagle poczuł się przerażająco bezbronny. Skulił się w sobie niczym dziecko oczekujące ciosu.

Znieruchomiał, gdy poczuł na plecach drobną dłoń Harry’ego. Ręka tkwiła na niech przez chwilę, niepewnie i drżąco, po czym zniknęła jeszcze szybciej, niż się pojawiła. To orzeźwiło mężczyznę. Nie chciał straszyć dziecka. Potrząsnął lekko głową, jakby chciał wyrzucić z niej wszystkie myśli.

Swoją słabość.

Zaczerpnął głęboko powietrze, by zdławić drżenie głosu.

– Wszystko w porządku, Harry – wyszeptał. – Nie martw się. Na pewno jesteś już zmęczony, spróbuj zasnąć.

Powoli odwrócił się w stronę chłopca wycierając jednocześnie zdradzieckie łzy. Nie chciał straszyć Harry’ego. Czuł, ze musi zapewnić mu poczucie bezpieczeństwa.

Jesteś słaby.

Harry spojrzał na niego, po czym po dłuższej chwili zastanowienia przylgnął do jego klatki piersiowej. Severus poczuł, jak jego ramiona bez udziału świadomości obejmują to drobne, wychudzone ciało. Skrył twarz  jego włosach, a łzy nadal nie chciały przestać płynąć. Ciało nie potrafiło przestać się trząść.

Chłopiec obejmował go na początku nieśmiało, lecz później mocniej i mocniej. W końcu poczuł jego dłoń na swojej głowie w geście, który wielokrotnie kierował w stronę malca. Harry ostrożnie dotknął jego twarzy.

–Każdemu czasem jest smutno, wiesz?

Szept Harry’ego sprawił, że nie umiał się opanować. Nie zasługiwał na to, powinien odepchnąć od siebie chłopca, lecz było mu przeraźliwie zimno od wielu lat, zaś malec był tak ciepły i Severus nie potrafił tego zrobić. Niewykluczone, że nie chciał. Niechętnie przyznał się do tego w myślach.


.......................................................................................................................................
PS: Komentując doceniacie moje teksty :) Z góry więc dziękuję za każdy komentarz :)
PPS: Odniosłam wrażenie, że nieco tu zbyt ponuro i minimalistycznie... Więc nieco zmieniłam. Nawet więcej, niż nieco. Proszę więc Was o opinie, czy nowy wygląd bloga się Wam podoba i przede wszystkim, czy jest czytelny :)