Rozdział 8. Samotny mężczyzna w śniegu. Część I

Zaprawdę powiadam Wam, kolejny mam rozdział. Udało mi się wyskrobać go w przerwie między dwoma kolokwiami. Ze specjalnymi pozdrowieniami dla Erel, w ramach duchowego wsparcia przy szukaniu „wżartych” danych do projektu ;)

Hej, hej! Jest tam kto? Komentarze nie gryzą, zapewniam ;) Ja wiem, że miło się ze mną rozmawia przez gg, ale konstruktywnym komentarzem na forum publicznym nie pogardzę ;)

.......................................................................................................................................


„Troszkę mnie śmieszy, troszkę mnie smuci,
że sny, w których umieram są najlepszymi, jakie kiedykolwiek miałem.
Trudno mi jest to tobie powiedzieć, trudno jest mi to znieść
Gdy ludzie kręcą się w kółko,
To bardzo, bardzo szalony świat, szalony świat.”
Gary Jules „Mad World”

Przystanął w progu salonu. Pokój zalany był światłem wpadającym przez przeszkloną ścianę. Wstrzymał oddech. Nie lubił takich miejsc, był w nich przesadnie odsłonięty. Zbyt duża przestrzeń, by mógł czuć się swobodnie. Ogromne okno ciągnące się od drewnianej podłogi aż po sufit nie pozwalało mu się ukryć. Przypomniał sobie, że kiedyś nie miał takich problemów, przebywając w tym domu.

Od „kiedyś” wiele się zmieniło…

Zbyt wiele. Nie był już tym samym człowiekiem. Po czymś takim nikt by nim nie został. Ciągła czujność, ciągłe zadawanie bólu, ciągłe bycie zarówno myśliwym, jak i ofiarą. Miał ochotę warczeć. Zdecydowanie lepiej czuł się w ciasnych, mrocznych pomieszczeniach, gdzie było miejsce tylko dla niego i jego wrednego, paranoidalnego charakteru.

Poczuł jak jakaś drobna dłoń zaciska się lekko na jego ręce. Odetchnął z ulgą, doskonale świadom tego, że gdyby zbytnio pogrążył się w myślach i zapomniał o chłopcu, to właśnie celowałby w przerażone dziecko różdżką. Nie, zdecydowanie nie nadawał się na opiekuna.

Widząc oczy chłopca wpatrujące się w niego z ciekawością, pokonał w sobie niechęć i wszedł do pokoju. Nieco oślepiło go światło, od którego odwykł przez te wszystkie lata (cholerny Lucas i te jego zamiłowanie do „poczucia wolności”!). Zapach smażonej cebuli stał się intensywniejszy, a wraz z nim, jakoby w komitywie, pogłębiło się nieprzyjemne ssanie w żołądku. Od strony Harry’ego dobiegło go głośne burczenie, lecz widząc zaczerwienione policzki chłopca, postanowił, wbrew swojej naturze, nie komentować tego.

Lucas krzątał się po aneksie kuchennym. Pochylony nad białym blatem, wbijał jajka na patelnię. Po chwili podniósł wzrok i uśmiechnął się do Severusa. Skinieniem głowy wskazał mu wysokie, wściekle żółte krzesła barowe.

– Proszę, rozgośćcie się – oznajmił i ponownie nachylił się nad patelnią. – Zaraz skończę śniadanie. Och, może raczej wczesny obiad.

Severus spojrzał na Harry’ego, który stał nieruchomo obok niego i wpatrywał się w Lucasa z mieszaniną ciekawości i lęku. Chłopiec otworzył usta i ponownie je zamknął, gdy zarejestrował zawieszone na sobie spojrzenie przyjaciela jego mamy. Mężczyzna westchnął w duchu i wygrzebał z umysłu ostatnie pokłady cierpliwości, które zostały poważnie nadwyrężone przez lata nauczania.

– Chciałbyś o coś zapytać Harry?

Chłopiec pokiwał głową, lecz z jego ust nie wydobył się żaden dźwięk. Wyglądał na przestraszonego obecnością kogoś nieznajomego.

– To mój brat, Lucas – westchnął Severus po chwili milczenia. – On też jest czarodziejem. Dobrym czarodziejem, więc nie musisz się go obawiać. Nie skrzywdzi cię.

– A gdyby chciał? – wyrwało się Harry’emu.

Severus nigdy nie był cierpliwym człowiekiem. Mimo wszystko, zamiast zgrzytać zębami, na co miał niewątpliwą ochotę, jedynie westchnął cicho i po raz kolejny uklęknął przed chłopcem. Spojrzał Harry’emu w oczy i zdziwiło go nieco to, że nie czuje potrzeby natychmiastowego przerwania kontaktu wzrokowego. Stłumił w sobie nieznane mu ciepło rozlewające się po klatce piersiowej i przełknął ślinę.

– Lucas nigdy by cię nie skrzywdził, Harry. To dobry czarodziej, dobry człowiek. Najlepszy jakiego znam.

– Lepszy od pana? – zapytał chłopiec, po czym przycisnął dłoń do ust w obawie, że ucieknie mu z nich kolejne pytanie.

Severus poczuł, jak napinają się mięśnie na jego karku. Zdał sobie sprawę z tego, że w jakiś dziwny sposób zależy mu na tym, żeby Harry nie widział w nim śmierciożercy i nadal ufnie ściskał jego dłoń.

– Nie jest trudno być lepszym ode mnie – wymamrotał przez zaciśnięte gardło.

  -- 

Harry zjadł bardzo niewiele. Niewątpliwe, że jego żołądek nie był przyzwyczajony do zbyt dużych porcji. Skulony nad talerzem, który dodatkowo osłaniał łokciami, w ekspresowym tempie pochłaniał ogromne kęsy praktycznie bez przeżuwania. Severus nie był pewien, jak powinien na to zareagować.

Nie budziło w nim wątpliwości, że malec nigdy nie spożywał posiłków w spokoju, jak normalne dziecko. Początkowo chciał zwrócić chłopcu uwagę, lecz nie wiedział, co powinien powiedzieć. Postanowił więc milczeć i dać dziecku czas. Liczył, że gdy Harry poczuje się bezpiecznie, większość jego niepokojących nawyków sama minie.

Po śniadaniu Harry usiadł koło kominka i zamknął oczy. Nie minęło piętnaście minut i malec spał. Lucas patrzył, jak jego brat delikatnie przenosi chłopca na sofę i okrywa kocem.

– To wynik stresu – oznajmił norweg. – Zmieniło się całe jego życie i malec musi jakoś sobie z tym poradzić.

  -- 

Przez kolejne trzy dni Harry pozostawał przytomny jedynie w trakcie posiłków i krótkich przerw, które spędzał na milczącej zabawie w pobliżu Severusa. Pozostały czas przesypiał. Mężczyzna zaś, chcąc dać chłopcu poczucie bezpieczeństwa, cierpliwie siedział przy jego boku pilnując, czy nieprzytomny malec nie skopuje z siebie koca w trakcie koszmarów.

Dom był milczący i gdyby nie dwa dodatkowe nakrycia na stole, Lucas mógłby przysiąc, że mieszka sam.

  -- 

Po tygodniu, przerwy między drzemkami Harry’ego stały się na tyle długie, że Severus spokojnie mógł stwierdzić, że wreszcie zaczynają w miarę normalnie funkcjonować. Chłopiec wyszedł nieco ze swojej skorupy i nie był już aż tak zamknięty w sobie, jak na początku. Niedawno mężczyzna zauważył, że choć malec nadal jest zbyt spokojny i grzeczny jak na pięcioletnie dziecko, powoli zaczyna się więcej mówić i uśmiechać się. Poczuł się dziwnie, gdy Lucas stwierdził, że to jego zasługa.

Powoli Lucas zaczął uczyć chłopca, jak się bawić. Już prędzej wraz z Severusem zauważył, że malec najwyraźniej tego nie potrafi i jego rozrywka ogranicza się do zatapiania się we własnych myślach i okazjonalnego przeglądania gazet, gdy już zorientował się, że nie zostanie za to ukarany.

Lucas z zadowoleniem odnotował, że Severus kątem oka przygląda się ich wygłupom znad swoich naukowych publikacji. Zawsze bawili się w jego pobliżu, bo w przypadku braku towarzystwa Severusa, Harry robił się niespokojny i jeszcze bardziej lękliwy.

Severus uparcie zaprzeczał jakimkolwiek oznakom przywiązania do chłopca, zaś na widok zarozumiale uniesionej brwi Lucasa, zaczynał mamrotać coś o różnych odmianach syndromu sztokholmskiego, które z pewnością były przyczyną zachowania Harry’ego. I choć norweg udawał oburzenie, jego roześmiane spojrzenie wyraźnie świadczyło o tym, że jest szczęśliwy. Miał przy sobie swojego brata. „Marnotrawnego brata”, jak zwykł mówić, by rozdrażnić Severusa.

  -- 

Najedzony malec był na tyle rozluźniony, by wreszcie dać się namówić Lucasowi na zbliżenie się do Sama. Teraz Severus słuchał śmiechu chłopca, gdy ten bawił się z psem. Co chwilę rozlegał się tupot bosych stup, gdy Harry przebiegał po drewnianym parkiecie w asyście podskakującego wokół niego czworonoga. Ten dźwięk był dla mężczyzny dziwnie dobry, podnoszący na duchu.

Severus westchnął. Pokręcił głową nad własną głupotą, przeklął się w myślach za bycie zbyt miękkim i przesunął to wściekle żółte krzesło w stronę salonu i usiadł w progu, by mieć chłopca w zasięgu wzroku. Czyżby robił się słaby? Zacisnął wargi. Ten dzieciak nie powinien go obchodzić. To zabawne, że najtrudniejszą rzeczą w ludzkim życiu jest zrozumienie własnych pobudek.

Niczym pies pasterski pilnujący owcy. Co cię obchodzi ten dzieciak, Severusie?

Spojrzał na Harry’ego. Zdrowo zarumieniony chłopiec ukląkł przed psem i ze skupieniem wpatrywał mu się w ciemne ślepia.

– Powiem ci coś, dobrze? – zapytał szeptem Sama. – Ja jestem czarodziejem, ale jeszcze nie umiem czarować. Kiedyś będę umiał robić takie rzeczy, jak pan profesor, ale na razie jeszcze nie umiem.

Chłopiec pochylił się nad Samem i podrapał go za uchem. Pies powalił się na podłogę i leniwie przewrócił na grzbiet. Długi ogon zamiatał podłogę, zaś Harry ze śmiechem zabrał się za głaskanie kudłatego brzucha.

– Chcesz bekon? Schowałem trochę ze śniadania w kieszeni, ale mogę się z tobą podzielić.

Severus poczuł, jak ktoś kładzie rękę na jego ramieniu. Spojrzał w górę i ujrzał nad sobą szczerze uśmiechniętego Lucasa.

– Polubiłeś tego chłopca, prawda?

Severus parsknął lekceważąco.

– Jakie masz podstawy, by tak sądzić? – odparł pytaniem na pytanie.

– Uśmiechasz się. Nawet w tej chwili.

Severus dotknął swoich ust i pod palcami wyczuł zdradziecko uniesione kąciki. Spróbował przywołać swój standardowy grymas niezadowolonego z wszystkiego dupka, ale uzewnętrzniony wyraz zadowolenia nie chciał zniknąć. Spojrzał na Harry’ego, małego radosnego i rozbrykanego Harry’ego i w myślach posłał Lucasa do diabła. Chłopiec wydawał się być szczęśliwy i to było dobre.

  -- 

Severus pomógł Harry’emu wsiąść do samochodu. Chłopiec stwierdził, że zawsze robił to sam i poradzi sobie, ale mężczyzna nie mógł znieść widoku dziecięcych nóżek nieporadnie wdrapujących się do wysokiego Suva.

To jeszcze dziecko. Doświadczone nad swój wiek, poważniejsze, niż przeciętny pięcioletni chłopiec, ale mimo wszystko dziecko.

Severus boleśnie uświadamiał to sobie za każdym razem, gdy widział, jak chłopiec próbuje samotnie radzić sobie z całym otoczeniem. Dlatego mu pomógł. Dlatego też, gdy Harry zasnął z głową na ramieniu, mężczyzna przykrył go kocem. Lucas uśmiechnął się na ten widok. To on nalegał na zakupy. „Chłopcu trzeba kupić jakieś zabawki, książki, pościel. Tym bardziej, że nigdy wcześniej nie miał niczego własnego.”

Severus wyrwał się z zamyślenia i spojrzał na Lucasa. Zaczerpnął głęboko powietrza. Wszystko się zmieniło – świat, ludzie, lęki. Jego brat wciąż był taki sam. Wciąż lgnął do niego niczym ćma do ognia, wciąż zagłuszał i usprawiedliwiał wszystkie jego wyrzuty sumienia. Wciąż kochał. Zawstydzony czarodziej przełknął te słowa gdzieś daleko w głąb przełyku, by przypadkiem nie wyrwały się z jego ust. Usłyszał, jak Harry szepcze coś przez sen i niespokojnie wierci w fotelu. Mężczyzna zamarł, po czym rzucił na okrywający dzieciaka koc zaklęcie ogrzewające. Malec uspokoił się jednak dopiero wtedy, gdy jego głowa opadła na ramię Severusa.

– Mały czuje się przy tobie bezpiecznie – Lucas przyglądał się im w lusterku.

– Zabrałem go od Dursley’ów – wypluł z siebie Severus, lecz gdy chłopiec drgnął niespokojnie, mężczyzna zmienił swój ton na spokojniejszy. – Kojarzę mu się z bezpieczeństwem. Harry nie wie, że przeze mnie zginęli jego rodzice. Gdyby wiedział, nienawidziłby mnie.

Norweg zjechał na pobocze. Samochód zatrzymał się nieco zbyt gwałtownie, zaś zaciekawiony Sam wychylił łeb z bagażnika jakoby pytając, czy to już pora na spacer.

Lucas wysiadł z samochodu i oparł się o pobliskie drzewo czekając, aż dołączy do niego jego brat. Severus okrył Harry’ego szczelniej kocem i niechętnie opuścił Suva. Nie patrząc norwegowi w oczy, stanął przed nim nienaturalnie wyprostowany. Nie chciał rozmawiać na ten temat. Miał ochotę zatkać uszy, uciec myślami gdzieś daleko stąd, byle tylko nie musieć brać w tym udziału. Słyszał jednak każde słowo.

– Opowiadałeś mi o śmieci Lily i Pottera – głos Lucasa był cichy, lecz stanowczy. – Nie wiedziałeś wtedy, że ta informacja jest ich wyrokiem. Nie zaprzeczaj, nie mogłeś tego wiedzieć. Nie ważne, co teraz mi powiesz, jak źle się określisz, wtedy tego nie wiedziałeś. Jestem pewien, że Lily chciałaby, byś czuwał nad jej synem. Kiedyś cię o to prosiła, prawda? Tak się składa, że teraz Harry cię potrzebuje, Severusie.

Severus powstrzymywał się przed zaciśnięciem pięści. Przywołał na twarz zasłonę zobojętnienia i zmusił się, by spojrzeć na norwega.

– Nie zasługuję na to, Luc. Nie potrafię być takim opiekunem, jakiego potrzebuje chłopak.

Norweg odepchnął się od drzewa i staną przed swoim bratem. Spojrzał mu w oczy. Severusowi przemknęła przez głowę bezsensowna myśl, że hardość spojrzenia Lucas odziedziczył po Snape’ach.

– Nie zgadzam się z tobą – stwierdził Lucas pewnym głosem. – Wiem, że rozumiesz, że tu chodzi przede wszystkim o dobro Harry’ego. To nie jest miejsce na zasługi, Sever…

– Wiem! – Severus patrzył wprost w te błękitne oczy.

– Nie zabiłeś mu rodziców, Sever. To był nieszczęśliwy wypadek. Harry to mądry dzieciak, kiedyś to zrozumie. Na razie jednak chłopiec potrzebuje opiekuna.

Lucas westchnął.

– Bracie, na tym świecie nie ma aktualnie osoby, której zależałoby na Harrym tak, jak zależy tobie. On nie ma nikogo innego, Sev. Rozumiesz? Nie ma nikogo innego.

  -- 

Podczas gdy Lucas poszedł w swoją stronę z Samem, Severus wsunął dłoń do kieszeni i na ślepo przeliczył mugolskie pieniądze, którymi dysponował. Poczuł papier, sporo papieru i wiedział już, że przez dłuższy czas nie musi się martwić wydatkami. Podziękował sobie w duchu za to, że zawsze przezornie nosił ze sobą wszystko, co byłoby mu potrzebne, gdyby został zmuszony do ucieczki.

Harry obudził się, gdy samochód zatrzymał się pod centrum handlowym i gdy tylko Severus pomógł mu wysiąść z auta, kurczowo zacisnął swoją dziecięcą rączkę na dłoni mężczyzny. Nie chciał jej puścić nawet wtedy, gdy opiekun ukląkł przed nim tłumacząc mu, że obiad zjedzą z Lucasem w miejscowej restauracji.

  -- 

Severus nie miał pojęcia o rzeczach, które mogą być przydatne w otoczeniu pięcioletniego chłopca. Ze swojego dzieciństwa nie pamiętał żadnych infantylnych przedmiotów, jedynie stare, potargane książki, które jego matka przynosiła mu, gdy przypominało się jej, że ma syna. Mężczyzna ze sporą dozą niepewności skierował się sztywnym krokiem w stronę pierwszego sklepu. Nikt przecież nie musiał wiedzieć, że czuje się zagubiony.

  -- 

Severus dziwnie się czuł w trakcie zakupów. Wiedział, że musi zaopatrzyć chłopca we wszystko, co będzie mu potrzebne. Przypominało to trochę kompletowanie bagażu. Wyprawki, z którą Harry wkroczy w nowe życie. To było jak jego obowiązek względem syna Lily.

Harry wiedział, że te wszystkie rzeczy będą należały do niego. Profesor powiedział mu to już na samym początku zakupów. Chłopiec został zapewniony, że może wybrać, co chciałby dostać, lecz nie znalazł w sobie odwagi, by to zrobić. To wszystko było dla niego nowe, obce. Kurczowo ściskał ciepłą dłoń Severusa.

Mężczyzna poczuł coś na kształt rodzącej się w nim dumy, gdy Harry schował się za nim, uciekając przed zagadującą go kobietą, która dzierżyła w dłoni kilka paczek papierosów. W nagłym impulsie mocniej zacisnął palce na dłoni chłopca. Zdziwiony własnym zachowaniem, powtórzył w myślach słowa Lucasa.

„Nie ma nikogo innego.”

To była prawda. Jeśli on nie ochroni malca przed jego strachem, kto to zrobi?

W tym tkwi istota sprawy…

Severus wiedział, że nie zasługuje na Harry’ego. Severus wiedział, że Harry zasługuje na opiekuna. I w końcu Severus wiedział, że chłopiec nie ma nikogo innego prócz niego.

– Ładnego ma pan dzieciaka – rzuciła mu na odchodnym obca kobieta, gdy wreszcie udało się jej zaciągnąć się papierosowym dymem.