Rozdział 10. W ciemność. Część II

Jestem! Dobry Merlinie, pisanie pracy licencjackiej nie jest nawet w jednym procencie tak satysfakcjonujące jak pisanie dokładnie tego, co pisać się chce…

Wiem, wiem, że dłuuuuugo mnie nie było :( Wiem, że zamordujecie, ukamienujecie i jeszcze na dodatek poszatkujecie i usmażycie na głębokim oleju. Wiem i całkowicie Was, moi drodzy, rozumiem. Ba, nawet popieram! Nie było mnie stanowczo za długo i to niewybaczalne. Nie spodziewałam się, że licencjat aż tak bardzo wypruje mnie ze wszelkich pokładów kreatywności. Nie jestem w stanie Wam powiedzieć, ile czasu spędziłam pisząc kolejną część „Bezdomnych”, kasując wszystko, pisząc od nowa, kasując, bo znów beznadziejne… No nie mogłam się „wypisać”. To ta, za przeproszeniem, cholerna plaża! Zastopował mnie ten moment straszliwie i nie wiedziałam, jak to pociągnąć dalej.

Jednak dziś weszłam na bloga i zobaczyłam, że w zakładce „komentarze” pojawiła się okrągła liczba 100! Nie wierzę, po prostu nie wierzę :) Takiego motywatora było mi potrzeba, w ruch poszła "Lacrimosa" Mozarta i pisanie ruszyło z kopyta, w jeden wieczór powstała kolejna część. Nawet ta przeklęta plaża jakoś się rozwinęła, choć nie jestem do końca usatysfakcjonowana tym fragmentem…

Dziękuję Wam więc za te 100 komentarzy i za to, że tak lojalnie czekaliście tu na mnie i broniliście mnie przed niecierpliwymi :) Dziękuję z całego serca i w tej podzięce składam w Wasze dłonie kolejny rozdział :)

Allons-y :)!

.......................................................................................................................................

Plaża była opustoszała. Skryta za skalistym klifem i ciągnącą się w dół stromą serpentyną drogi, nie stanowiła idealnego miejsca na niedzielny spacer dla większości ludzi, więc rzadko kto tu bywał.

Pas drobnego żwiru ciągnął się aż po horyzont, wciąż i wciąż podmywany kolejnymi falami. Na swój sposób było to odprężające, więc Severus siedział na kocu swobodnie opierając się o spory kamień za jego plecami. Porywane wiatrem ziarna piasku uderzały o jego płaszcz, lecz on nawet tego nie zauważał. Patrzył, jak Harry niepewnie oddala się w stronę wody, co chwilę spoglądając przez ramię by upewnić się, że oni nadal tam są. Sam początkowo biegł posłusznie obok chłopca, lecz po chwili zauważył powoli sunącego między kamieniami kraba i rzucił się w jego stronę.

  -- 

Mały ryb nie do jedzenia. Mały ryb boli.

Sam spoglądał wrogo na kraba, dokładnie wylizując obolały nos.

Mały ryb gryzie!

Sam zaczaił się, po czym zaczął skakać wokół kraba niezbyt wiedząc, co zrobić z kimś, kto kąsa przy jakiejkolwiek próbie zbliżenia. Początkowy pisk szybko przerodził się w warczenie i ostatecznie we wściekłe ujadanie. Skorupiak obracał się wokół własnej osi i młócił powietrze szczypcami. Walka była dość wyrównana, lecz zakończyła się niespodziewanie jednostronnym opuszczeniem ringu, gdy krab nagle wycofał się z powrotem między kamienie. Zdziwiony pies obwąchiwał je przez chwilę, po czym zrezygnowany powlókł się w stronę wody, gdzie Harry z podwiniętymi nogawkami i bosymi stopami ścigał się z wiatrem.

W tamtej chwili Severus miał wrażenie, że wreszcie jest dokładnie tak, jak powinno i że będzie tak już zawsze.

  -- 

Severusa opuściły już buzujące w nim pokłady furii. Minęła nawet wściekła chęć zabicia Dumbledore’a, a pozostała jedynie złość. Złość na samego siebie i własną bezsilność. Bo właśnie tak się czuł – bezsilny, zrezygnowany, wypruty z jakiejkolwiek możliwości działania. Zupełnie, jakby jego duszę pochłaniał właśnie dementor.

Podłoga pod jego plecami była zimna, a pokój z każdą godziną coraz ciemniejszy i ciemniejszy. Co jakiś czas jego ciałem wstrząsał dreszcz, lecz on zdawał się nawet tego nie zauważać. Spoglądał w stronę okna, lecz niczego nie widział. Gdzieś jakoby w oddali jego umysł tępo rejestrował dźwięk deszczu uderzającego w szybę.

Rozlane wino leniwie kapało z komody i powoli wsiąkało w szczeliny między drewnianymi panelami. Czerwone i już częściowo zaschnięte zacieki kontrastowały z bielą ściany. Odłamki szkła rozsiane po całym pokoju połyskiwały w świetle księżyca. Parę z nich utkwiło w pościeli. Kilka w czarnym płaszczu Severusa.

  -- 

W wieku sześciu lat spadł z drzewa. Pamiętał to bardzo wyraźnie, wspinał się coraz wyżej i wyżej. Już prawie sięgał najwyższych jabłek, gdy to usłyszał. Mimo hałasu maszyn rolniczych i krzyków jego przyjaciół gdzieś tam w dole, usłyszał niezwykle wyraźnie. Gałąź pod nim pękała. I nagle wszystko wokół niego umilkło. Czując, że traci grunt pod stopami, panicznie rozejrzał się wokół i spróbował uchwycić się konaru tuż nad jego głową. Siła grawitacji była jednak nieubłagana i po niespełna sekundzie poczuł, że spada. Spada z ponad pięciu metrów.

Mówi się, że w chwili śmierci człowiek widzi przed oczami całe życie. Jak długie jest życie sześcioletniego dziecka? Spadanie z pięciu metrów jest jednak krótsze od wspomnień niespełna siedmiolatka. To tylko sekunda, może nawet niecała i nagle czujesz tępy ból w plecach, gdy uderzasz nimi w twardą glebę. Powietrze zostaje brutalnie wyciśnięte z płuc i najpierw ogrania cię panika, bo nie potrafisz ponownie go zaczerpnąć. Pompa nie chce się unieść, tłok uległ uszkodzeniu na skutek mechanicznej awarii. Gwarancja nie może zostać uwzględniona.

Później dociera do ciebie ostry, promieniujący ból gdzieś z okolic krzyża i przypominasz sobie reklamy, w których pokazywano skutki skoków na główkę do zbyt płytkiej wody. „Boże, połamałem sobie kręgosłup!” Paniczna myśl sprawia, że mimo palącego bólu płuc i chyba wszystkich żeber zaczynasz cicho jęczeć i próbujesz się podnieść. Świat wokół wiruje, a ty czujesz, jak po policzkach spływa ci coś gorącego i nie masz pewności, czy to tylko łzy, czy też krew. Jesteś sam.  Jesteś przerażony. Jesteś przekonany, że umierasz.

Gdy nie udaje ci się chociażby unieść głowy, zaczynasz wołać o pomoc. I mimo, że twój głos jest z każdą chwilą coraz silniejszy, a krzyk powoli staje się histeryczny, nikt nie przychodzi. Nikt cię nie słyszy.

Gdy wrócił do domu, ojciec szczęśliwie odsypiał właśnie spotkanie z przyjaciółmi w barze. Cicho przemknął obok niego i powłócząc nogami, skierował się w stronę kuchni. Resztki dziecięcego instynktu pociągnęły go ku matce. Mama zrozumie. Opatrzy jego rany i powie, że wszystko już jest dobrze. Że cieszy się, ze nic mu nie jest.

Nie zrobiła tego. Była chora i potłuczona. Zmęczona. Chyba pierwszy raz w życiu pijana. Opuchnięte oko niezgrabnie próbowała ukryć za poniszczonymi włosami. A Severus znów sprawił jej zawód. Zniszczył ubranie. Gdy sąsiedzi zobaczą siną, poranioną twarz jej dziecka, jego przygarbioną sylwetkę, znów zaczną wytykać jej męża palcami. Mówić mu, że powinien łagodniej obchodzić się ze swoim synem. Że to nie wypada.

Była na niego zła. Wściekła. Szeptała, by nie obudzić Tobiasza, lecz nie był to przyjemny szept. I właśnie wtedy pierwszy raz go uderzyła. Twarz piekła jeszcze długo po tym. Bolała bardziej, niż razy jego ojca. Bardziej nawet, niż dwa złamane żebra, które zrastały się jeszcze długo po tym.

Później był bliski śmierci jeszcze wiele razy. Zawsze jednak towarzyszyło mu przy tym uczucie nagłego, niekontrolowanego spadania, którego doświadczył w wieku sześciu lat. Nigdy jednak nie wróciło do niego z taką siłą, jak właśnie teraz.

  -- 

Nie mógł się ruszyć gdy widział, jak Dumbledore wynosi Harry’ego. Chłopiec płakał i krzyczał. Dławił się łzami. Rozpaczliwie nawoływał go, a on stał tam i czuł, że spada. Dziecko rozpaczliwie wierzgało w stalowym uścisku dyrektora, a Severusowi powoli zaczynało brakować powietrza. Miał wrażenie, jakby właśnie umierał.

Gdy Harry kurczowo zacisnął palce na ramie drzwi, a Dumbledore usilnie próbował je oderwać, by móc się teleportować, Severus instynktownie ruszył w ich kierunku. I upadł. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa, gdy ciałem wstrząsnął nagle ostry spazm bólu. Dłonie zacisnęły się w szponiastym uścisku na klatce piersiowej, lecz nadal nie mógł schwycić oddechu. Czuł się, jakby ktoś niespodziewanie wyrwał z jego płuc całe powietrze. Dudnienie serca pod jego żebrami stało się na tyle głośnie, że słyszał je nawet mimo zbyt wysokiego pisku, który zalazł mu uszy. Spojrzał w górę, lecz przed oczami widział jedynie ciemne pręgi i rozbłyskujące na ich tle eksplozje światła. To wszystko bolało, każdy dźwięk i obraz.
Jak przez mgłę słyszał naganne słowa Albusa.

„Złożyłeś mi wieczystą przysięgę, Severusie. Zabroniłem ci zbliżać się do chłopca, więc uszanuj to. Nie chcę cię stracić przez twoją własną niesubordynację.”

  -- 

Severus wiercił się w fotelu, szukając wygodniejszej pozycji. Oddałby bardzo wiele, by móc choć odrobinę odciążyć nogi i pozbyć się pazurów wbijających mu się od kilkudziesięciu minut w udo. Sam był niemiłosiernie ciężki.

Za dużo bekonu, zdecydowanie za dużo bekonu.

Pies był jednak zbyt zafascynowany wystawianiem łba przez okno, by wciąć pod uwagę fakt, że powalił się na czyjeś kolana całym ciężarem swoich dwudziestu siedmiu kilogramów. Napełniona wiatrem morda Sama ukazywała rząd białych zębów i niezliczone pokłady śliny. Severus nagle odniósł wrażenie, że ścieranie z twarzy zwierzęcych wydzielin jest zdecydowanie bardziej obrzydliwe, niż rozkrajanie karaluchów na części pierwsze i tworzenie z nich szarych eliksirów o konsystencji wymiocin kotów pani Figg. Zrezygnowany odwrócił głowę jak najdalej od okna.

Na przednim siedzeniu Lucas dławił się powstrzymywanym śmiechem. Doskonale zdawał sobie sprawę, że w każdej chwili może przywołać Sama i uwolnić Severusa od psiego ślinotoku, lecz widok jego brata, który wreszcie otwarcie pokazuje jakiekolwiek emocje,  a już zwłaszcza obrzydzenie, poza cyniczną pogardą, był dla Norwega zbyt wiele warty, by to przerwać. Prawie więc płakał z rozbawienia wiedząc, że Sev ma zbyt miękkie serce do Sama, by zgonić go ze swych kolan.

Gdy w kącikach jego oczu pojawiły się łzy rozbawienia, zwolnił do trzydziestu kilometrów na godzinę i postanowił skupić się na czymś innym, by oderwać wzrok od komicznego wyrazu twarzy Severusa. Widok był zbyt piękny, by Lucas mógł spokojnie skupić się na prowadzeniu samochodu.

– Harry? – spojrzał w lusterku na uśmiechniętego i zaczerwienionego od biegania po plaży chłopca. – Widzę coś.

Chłopiec zastygł na chwilę, zupełnie jakby chciał mieć pewność, że ktoś oczekuje na jego odpowiedź.

– Co pan widzi?

– Lucas – instynktownie poprawił chłopca. – Coś, co zaczyna się na literę „D”.

Harry spojrzał na niego niezrozumiale i Lucasowi przypomniało się, że przecież chłopiec nigdy się z nikim nie bawił, więc zapewne nie zna żadnych gier.

– To taka zabawa. Spróbuj zgadnąć, co widzę. Wtedy wygrasz.

– Eeeee – Harry zamyślił się głęboko, a z jego spojrzenia wreszcie zniknęła podejrzliwość. – Czy to coś to drzewo?

– Nie, to coś o wiele mniejszego i znajduje się tutaj, w środku.

Chłopiec zlustrował uważnym spojrzeniem wnętrze samochodu.

– Czy to coś niebieskiego? – zapytał z błyskiem w oczach.

– Mhm.

Harry wiedział, że już wygrał.

–To ta książka z przodu jest! – wykrzyknął triumfalnie.

Severus gwałtownie poderwał głowę i spojrzał na chłopca. Harry pierwszy raz podniósł głos i wyglądał zupełnie jak normalne dziecko. Mężczyzna zganił się za to określenie, lecz nie potrafił przestać myśleć o tym w ten sposób. Tak swobodnie malec zachowywał się do tej pory tylko w nocy, gdy usypiał w jego ramionach. Mężczyzna uśmiechnął się nieświadomie.

Wszystko idzie w dobrym kierunku.

  -- 

Ale nie szło. Gdy wreszcie Severus poczuł, że jest w stanie się ruszyć, podniósł się gwałtownie i zataczając się, ruszył w stronę ich sypialni.

Jego sypialni. Tylko jego.

Gdzieś za sobą usłyszał wołanie Lucasa. Poczuł, jak brat chwyta go za ramię, lecz odtrącił jego rękę. Gdy Norweg ponownie próbował się do niego zbliżyć, Severus pchnął go. Zbyt agresywnie, lecz nawet się nie odwrócił, gdy usłyszał tępy huk ciała padającego na podłogę. Zataczając się, wszedł do sypialni i niewerbalnym zaklęciem zatrzasnął i zapieczętował za sobą drzwi.

Rozsadzała go wściekłość. Nienawiść skierowana bezpośrednio w stronę Dumledore’a.

Skurwysyn…

Jebany skurwysyn…

Nie mógł za nim iść. Nie mógł go zabić. Nie mógł nawet się przed nim ukrywać. Nigdy więcej nie oglądać go na oczy. Przestać wypełniać jego rozkazy. Związany przysięgą wieczystą, zmuszony był służyć temu skurwielowi. Nie miał nawet cholernego prawa umrzeć bez jego wyraźnego życzenia.

  -- 

Szpieguj dla mnie Voldemorta, Severusie.

Przykro mi chłopcze, ale musisz ich zabić. Inaczej Voldemort wydobędzie z nich informacje na temat Zakonu.

Podaj jej Veritaserum, potrzebujemy tych informacji.

To tylko lewa ręka, nic ci nie będzie.

Doskonale wiesz, drogi chłopcze, że nie mogę pozwolić ci zostać w Hogwarcie na wakacje. Musisz wracać do domu, jakoś dasz sobie radę.

Lily nic nie będzie, zadbam o to, ale ty musisz dać mi coś w zamian.

Czasami życie zmusza nas do podejmowania drastycznych decyzji, chłopcze, ale jestem pewien, że dasz sobie z tym radę. O ile dobrze pamiętam, prędzej nikt cię nie zmuszał do mordów. To była twoja własna wola.

Zrobisz to, Severusie.

Zabraniam ci, Severusie.

To dla naszego wspólnego dobra. Wiesz o tym.

Już więcej nie zbliżysz się do chłopca!

  -- 

Zobaczył go już z podjazdu. Spoglądał na nich przez ogromne okno salonu z tymi swoimi iskrami w oczach. Nie wydawał się wściekły, lecz jego kciuki kręciły nerwowego młynka. Lucas wiedział, że Dumbledore nie zdaje sobie sprawy z jego istnienia. Mimo tego… Znalazł ich.

Zamknął rozwścieczonego Sama w garażu, po czym niemo patrzył, jak Severus bierze zdezorientowanego Harry’ego na ręce. Jego brat się bał. Widział to. Przyciskając chłopca do piersi, powoli szedł ku drzwiom wejściowym. Były otwarte. Skurwysyn musiał je wyważyć zaklęciem, zupełnie jakby wiedział, że jego widok w do tej pory najbezpieczniejszym dla jego brata miejscu będzie dla Seva jeszcze bardziej przerażający.

– I co teraz? – dobiegło go ciche, napięte pytanie brata.

– Nie wiem – odparł równie napiętym głosem.

  -- 

Pierwsza była lampa. Kopnął ją z taką siłą, że materiałowy klosz rozdarł się o kant szafki. Butelka wina uderzyła w ścianę z taką siłą, że rozprysła się na miliony drobnych kawałków, które wbijały się w jego stopy przy każdym kroku.

Drzwi garderoby pękły pod naporem jego pięści, zaś stalowa rama stolika nocnego wygięła się w kilku miejscach pod dziwnym kątem. Podarte ubrania leżały na podłodze. Nadpalone strzępy ksiąg alchemicznych i gazet unosiły się w powietrzu, by wirującym ruchem powoli opadać. Z pościeli pozostało jedynie wszechobecne pierze, które zaścielało cały pokój. Pióra wyraźnie kontrastowały ze szkarłatem wina.

Severus zatrzymał się dopiero wtedy, gdy jego wzrok padł na biblioteczkę Harry’ego. Podszedł do niej powoli i upadł przed nią na kolana. Delikatnie pogładził czerwone drzewno. Przesunął palcami po grzbietach dziecięcych książek i zatrzymał się na „Kubusiu Puchatku”. Cienka wstążka wystawała spomiędzy stron znacząc miejsce, w którym skończyli czytać. „Wieczorem będziemy czytać dalej” obiecał Harry’emu.

Ukrył twarz w dłoniach.

Harry, Lily… Zawiodłem was…

  -- 

– Nie możesz go tu trzymać, Severusie. To nie jego miejsce.

– On nie ma innego miejsca, Albusie!

– Harry ma rodzinę. Może nie idealną, ale taką, która jest w stanie zapewnić mu wszystko, czego potrzebuje.

– Nie wiesz, jaki on był na początku. Ciągle zastraszony, czujny. To nie było dziecko, to był wrak!

– Nie będę z tobą o tym dyskutował, chłopcze. Harry Potter wróci do swojego wujostwa, bo tam jest jego miejsce.

– Oni go zniszczą, głupcze! Dlaczego nie chcesz tego dostrzec?!

– To koniec, Severusie. Zabieram chłopca.

– Albusie, błagam cię jako przyjaciela, zostaw Harry’ego. Zajmę się nim lepiej niż Dursley’owie. Harry dobrze się ze mną czuje, to tu jest jego miejsce...

– Chopcze…

– Błagam cię, Albusie. W imię wszystkiego, co dla ciebie zrobiłem, błagam.

– Nie mogę. Chłopiec musi mieszkać ze swoją biologiczną rodziną, to zapewnia mu bezpieczeństwo.

– Do cholery, ja jestem w stanie go chronić!

– Severusie, koniec! Powiedziałem ci już wszystko, co powinieneś wiedzieć! Jeśli naprawdę ci zależy na Harrym, pozwolisz mi umieścić go w rodzinie!

– Kurwa, ja jestem dla niego rodziną!

– Dosyć! Już więcej nie zbliżysz się do chłopca! Zabraniam ci tego na mocy przysięgi wierności, którą mi złożyłeś w imię żony Jamesa Pottera!

  -- 

Potylica nadal go bolała, gdy wreszcie udało mu się znaleźć swoją od dawna nieużywaną różdżkę i zacząć systematyczne zdejmowanie skomplikowanych pieczęci z drzwi gościnnej sypialni. Nie przejmował się jednak tępym pulsowaniem czaszki zbyt zaniepokojony nagłą ciszą, która zapanowała za ścianą. Bał się, że jego brat zrobił sobie krzywdę. Przeklinając w myślach dyrektora Hogwartu, niecierpliwie szeptał inkantacje. Gdy tylko usłyszał ciche kliknięcie zamka, szarpnął za klamkę.

.......................................................................................................................................

Szczególne podziękowania dla Erel, Ślizgonki i Zaczytanej za to, że są zawsze :)

Witam serdecznie również Mikiego (ty niecierpliwcu ty, doceniam zaangażowanie :) ) oraz Phoe (o, błogosławieństwo, ktoś z ogromnymi pokładami doświadczenia :) ).
I tak, już się biorę za odpowiedanie na komentarze, już, już :)! Możecie więc zajrzeć w poprzednie notki i zobaczyć, że pusto tam nie jest. Mam nadzieję, że nikogo nie pominęłam...