Rozdział 11. Mrok. Część II

Witam serdecznie, z tej strony Intro, a to jest kolejny rozdział „Bezdomnych”!

Wybaczcie, musiałam to powiedzieć :D Moja osobista Złota Trójca w składzie Ślizgonki, Erel i Zaczytanej skutecznie poprawiły mi humor drogą mailową :D

Przed rozdziałem mam dla Was cztery istotne informacje:

1. Lynette? Vivianne? Noel? Marlene? Jak sądzicie, które imię najlepiej pasuje do nazwiska Loutre?
2. Kolejny fanart Zaczytanej! Tym razem to herb Slytherinu. Całkiem ładny herb, jeśli mam być szczera, sama na pewno nie bym nie potrafiła zrobić czegoś takiego z ołówkiem :) Co Wy o nim sądzicie :)?
   
3. Zamierzam gdzieś tam po prawej stronie umieścić pokaz slajdów z Waszymi fanartami :) Na to jednak będziecie musieli nieco poczekać, bo nadal w tych sprawach jestem zielona, więc ogarnięcie tematu może mi zająć nieco czasu… Pytanie z mojej strony jest takie, czy zmieniające się obrazki nie będą Wam zbytnio przeszkadzać w czytaniu? Martwię się tym, bo choć to tylko powolna prezentacja, to przecież ja sama nie przepadam za czytaniem blogów, na których migają mi gify...
4. Mam wrażenie, że doczekałam się bety! Kochana Erel wyłoniła się z tłumu niczym Mojżesz spomiędzy fal Morza Czerwonego i łaskawie zgodziła się popracować dla Was nad jakością moich tekstów. Dlatego też pragnę jej publicznie podziękować za  włożony w to trud :)

Ze spraw okołoblogowych to by było na tyle. Zapraszam to lektury pierwszego oficjalnie betowanego rozdziału :) Erel, jesteś wielka :)

.......................................................................................................................................

Zaczynało świtać, gdy Severus otworzył oczy. Zatopiony w półmroku salon zdawał się być jedynie omamem, odległym i wytłumionym cienką pajęczyną ułudy. Sam, przytulony do jego boku, drgał niespokojnie, zupełnie jakby za ciężką kotarą snu gnał za czymś, czego nigdy nie schwyta.

Ciche chrapanie skierowało spojrzenie mężczyzny w stronę fotela, w poprzek którego leżał Lucas. Norweg spał, lecz jego rysy co chwilę napinały się, ujawniając w nim zazwyczaj niewidoczne podobieństwo do Snape’ów. Severus odwrócił głowę. Wolałby nigdy nie zobaczyć tego odbicia w swoim bracie.

Na wpół przytomnie uniósł się znad poduszek i opuścił bose stopy na podłogę. Czując się dziwnie nagim, okrył się szczelniej swoim płaszczem. Ciężka tkanina niosła za sobą dobrze mu znaną woń lochów: cichej, bezpiecznej samotności. Ten zapach zawsze zdawał mu się być dziwnie niewłaściwym, niepasującym do tego domu. Zadrżał, mimo iż przygasające palenisko nadal promieniowało nikłym ciepłem.

Dom wokół niego milczał. Milczały białe ściany i płomienie w kominku. Milczało poszarzałe niebo za oknem i zgięte pod ciężarem mgły trawy. I milczał on sam, spoglądając na to wszystko, ale nie widząc niczego. Buczenie zamrażalnika i cichy oddech Lucasa zdawały się być jedynie przedłużeniem tej niespokojnej ciszy. Jej macki, niczym pajęcze odnóża, oplotły jego samego, mimowolnie zwalniając jego oddech do minimum.  Miał wrażenie, że słyszy szum krwi w swojej głowie. Potrząsnął nią, próbując pozbyć się niechcianego uczucia.

Nie powinno być tak cicho, nie w tym domu.

Sam, jakby zbudzony jego myślą, poderwał łeb i wwiercił w niego niespokojne spojrzenie swoich oczu. Severus pogładził ciepły bok psa, próbując zawczasu go uciszyć.

– Nie budź go – szepnął Severus, spoglądając na napięte ciało śpiącego Norwega.

Pies lustrował go jeszcze przez chwilę, po czym leniwie zsunął się z kanapy. Najpierw podszedł do okna, wyglądając na zewnątrz, by następnie skierować się w stronę przeszklonych drzwi wejściowych. Po drodze zahaczył o swoje miski, po czym ułożył się na wycieraczce i niczym pies obronny, wpatrzył się w prowadzącą do domu alejkę. Zupełnie jakby, pamiętny wczorajszego dnia, zamierzał rzucić się na pierwszą osobę, która spróbuje dostać się do środka.

Severus oderwał nadal nieco zaspane spojrzenie od warującego Sama i zaczął powoli, z niemałym trudem, podnosić się do pionu. Obolałe po wysiłku wczorajszego wieczoru mięśnie żarliwie protestowały, lecz mężczyzna dostrzegał to jakby przez mgłę. Pozbawiona snów noc wyciszyła jego umysł, lecz wiedział, że zasłony w końcu opadną i…

I w końcu będę musiał się z tym zmierzyć bez demolowania wszystkiego wokół.

Zacisnął usta w wąską, bladą kreskę. Próbując oddzielić się od myśli, wpatrzył się w dogorywające płomienie w kominku i zaczął mozolnie oczyszczać umysł. Oklumencja przez tak wiele lat była dla niego jedyną ucieczką przed samym sobą i przeczuwał, że ten stan rzeczy nie zamierza ulec zmianie. Chyba już do końca życia będzie odpokutowywał błędy przeszłości.

Jeszcze przez chwilę wpatrywał się nieprzytomnie w płomień, po czym uspokajając się ciężarem różdżki tkwiącej w rękawie, skierował się w stronę kuchni. Póki jego umysł był otumaniony nienaturalnym snem, postanowił wmusić w żołądek jakiekolwiek pożywienie, a później…

Cholera, nie chciał o tym myśleć.

Lodówka była aż nazbyt pełna, więc bez zastanowienia chwycił pierwszy z brzegu słoik. Automatycznie przeszukiwał szafki, wyjmując kolejne produkty, których i tak nie zamierzał użyć. Chciał jedynie zająć czymś spazmatycznie zaciskające się pięści. Powoli rozbudzającym się mózgiem zajmie się później.

Zamarł na sekundę z nożem w dłoni, gdy dobiegające z salonu chrapanie umilkło, zmieniając się w miarowy oddech tak charakterystyczny dla jego brata. Zamierzał się wycofać, słysząc kierujące się w stronę kuchni kroki, jednak powstrzymała go dłoń, która po chwili wylądowała na jego barku.

– Ja to zrobię.

Poczuł, jak Lucas wysuwa nóż z jego ręki, jednak nie podniósł wzroku. Starannie unikając patrzenia na brata, pozwolił się popchnąć w stronę krzeseł, jednak nie usiadł na żadnym z nich. Opierając się biodrem o blat, utkwił martwe spojrzenie w logo The Who nadrukowane na pomiętej koszulce Norwega. Mugolskiej do bólu.

Sam, zwabiony dźwiękami otwieranych szafek, wślizgnął się do kuchni. Spoglądając błagalnie na jasnowłosego mężczyznę, usiadł wyczekująco pod lodówką. W tej chwili jakiekolwiek jej otwarcie skończyłoby się grabieżą, więc doskonale zaznajomiony z tym procesem Lucas zapobiegawczo poczęstował zwierzę pierwszą rzeczą, która nawinęła mu się pod rękę. Dopiero wtedy pies wspaniałomyślnie zgodził się opuścić swoje strategiczne stanowisko i ułożył się u stóp Severusa.

Mężczyzna machinalnie pogładził łeb, który od dłuższej chwili trącał jego dłoń. Napłynęła do niego myśl, że Sam również zachowuje się dzisiaj inaczej. Jest bardziej wyciszony, a jednocześnie niespokojny.

Jak my wszyscy…

Po chwili Lucas postawił przed nim talerz. Nie sądził, by udało mu się cokolwiek przełknąć, jednak czując na sobie wzrok brata, sięgnął po tosta z dżemem. Uniósł spojrzenie, słysząc ciche szuranie odsuwanego krzesła. Norweg usiadł naprzeciw niego i zajął się swoim jedzeniem. Severus podejrzewał, że cisza nie potrwa długo, więc prewencyjnie wcisnął w usta zbyt duży kęs chleba. Nie czuł się na siłach, by prowadzić jakąkolwiek konwersację.

– Nie chcesz rozmawiać – zauważył Lucas.

Mistrz eliksirów zmusił się do przełknięcia tosta, który, niczym kamień, nieprzyjemnie opadł w dół jego przełyku.

– Błyskotliwa uwaga. – Głos Severusa był pusty, jakby recytował uczniom jakąś podstawową recepturę z zakresu eliksirów.

– Co zamierzasz? – zapytał Norweg, ignorując zmęczone spojrzenie, którym obdarzył go Severus.

– Nie wiem. Na początek coś uwarzę, a później zapewne cię zamorduję, jeśli nie przestaniesz zadawać mi pytań.

Lucas milczał. Najwyraźniej on również przeżywał to, co zdarzyło się wczoraj. Severus, zgrzytając zębami, odsunął od siebie tę myśl. Nie chciał o tym pamiętać, jeszcze nie teraz. To było niczym krwawiąca, poszarpana rana, która wciąż pulsuje i boli przy każdym dotknięciu.

Dopiero po dłuższej chwili poczuł się zaniepokojony tą nienaturalną ciszą. Gdy uniósł głowę, ujrzał pobladłą twarz Norwega. Ostatni raz ten charakterystyczny wyraz oczu widział u niego…

Kurwa.

– Wszystko w porządku?

Lucas, jakby wyrwany z transu, drgnął niespokojnie. Przecierając twarz dłońmi, pozwolił jej wrócić do swojego zwykłego, beztroskiego wyrazu.

– Kiedyś te same słowa powiedziałeś Elli – oznajmił po chwili nieco cichszym głosem niż zazwyczaj.

Severus poczuł się, jakby ktoś wymierzył mu policzek. Unikając spojrzenia brata, utkwił wzrok w swoim talerzu. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie wyjść z kuchni, z tego domu i już więcej nie zatruwać sobą życia Lucasa. Zdał sobie sprawę, że od dawna nie czuł tak prostego, dziecięcego wstydu.

– Nie chciałem tego. – Severus wiedział, że te słowa to zbyt mało, by uznać je za przeprosiny, jednak tylko to udało mu się wychrypieć przez zaciśnięte gardło. Ciche szuranie krzesła i znów poczuł na barku dłoń swojego brata.

– Wiem. To nie twoja wina. Ani teraz, ani wtedy.

– To…

– Nie – przerwał mu Lucas. – Nie dzisiaj.

Mistrz eliksirów, czując na sobie intensywne spojrzenie brata, zmusił się, by ugryźć kolejny kawałek tosta. 

– Dzisiaj musimy się zastanowić, co możemy zrobić dla Harry’ego. On nie może zostać u Dursley’ów. Wiesz o tym.

Dopiero wtedy Severus zdał sobie sprawę z tego, że wczoraj ten sam dżem musiał zaklęciem usuwać z koszulki Harry’ego. Przełykany właśnie kęs stanął mu w gardle. Ze złością rzucił niedojedzonego tosta na talerz.

– Nie jestem głodny.

  -- 

Dyrektor Hogwartu drobnymi łykami popijał poranną herbatę w swoim gabinecie. Napój był parujący i bardzo słodki, dokładnie taki, jaki lubił. Idealnie komponowałyby się z nim cukrowe ciasteczka, które znalazł ostatnio w pewnej uroczej, mugolskiej kawiarence, jednak wczoraj zużył ostatnią paczkę, a świeża dostawa nadal do niego nie dotarła. Stojąc przed po brzegi wypełnionym słodkościami barkiem, Albus niepewnie sięgnął po pudełko z czekoladowymi piernikami. Tak, to powinno zaspokoić jego podniebienie. Oderwał wieczko, rozkoszując się zapachem cynamonu i nadprogramowych kalorii.

Opadając na miękki, wygodny fotel, pozwolił sobie na pełne zachwytu westchnienie. Na zewnątrz było upalnie, niebo nie skrywało się za najmniejszą nawet chmurką. Przez otwarte okna napływało do niego dźwięczne ćwierkanie ptaków. Czego więcej mógł pragnąć?

Rozkoszując się słodyczą herbaty, wrócił myślami do poprzedniego wieczoru. Odstawił Harry’ego do gorliwie protestujących Dursley’ów, przypominając im jednocześnie, że według papierów są prawnymi opiekunami chłopca. Postanowił również od czasu do czasu składać im wizytę, by upewnić się, że odpowiednio zajmują się dzieckiem.

Liczył na to, że teraz, gdy mieli okazję odczuć brak Harry’ego, wreszcie zaczną się do niego przywiązywać. Chłopiec potrzebował stabilnej rodziny, domu, w którym będzie mógł schronić się przed sławą. Potrzebował kogoś, kto zajmie się nim z czysto rodzicielskich pobudek, nie z poczucia winy i obowiązku względem nieżyjącej przyjaciółki. Albus skubnął kęs piernika zastanawiając się nad zachowaniem swojego Severusa. Był pewien, że względem niego postąpił jak najbardziej właściwie.

Może i Severus wreszcie uspokoiłby sumienie zajmując się synem Potterów, jednak dla Harry’ego to nie byłaby zdrowa relacja. Żadna relacja, której fundamentem jest litość i poczucie winy nie może być zdrowa.

Poza tym, dyrektor już rozstawił pionki na swojej szachownicy i wiedział, że droga, którą chciał obrać Severus, zniszczyłaby w nim to, co przez te lata udało się odbudować Albusowi. A przecież mistrz eliksirów w przyszłości będzie mu niezbędny.

Teraz jednak, gdy wszystko wróciło do porządnego stanu rzeczy, Albus postanowił już więcej się tym nie przejmować. Ochronił Severusa, ochronił Harry’ego. Ochronił uczniów, którzy za miesiąc zapełnią szkolne korytarze. Ochronił ich za cenę, której nie dało się uniknąć. Dla większego dobra, Albus Dumbledore był gotów poświęcić bardzo wiele swoich pionków.

  -- 

Severus długo stał przed drzwiami swojej sypialni z różdżką w dłoni. Ostatecznie jednak wygrało poczucie winy i nie chcąc bardziej niepokoić i tak już zaniepokojonego Lucasa, nie zapieczętował wejścia żadnymi zaklęciami. Zamiast tego oparł się plecami o futrynę i poświęcił parę godzin na to, by za pomocą magii naprawić każdy sprzęt, który zniszczył wczorajszego wieczora. Udało mu się nawet przywrócić przypalone szczątki książek do poprzedniego stanu. Mugolskiej produkcji papier miał do siebie to, że nie chroniły go żadne wydawnicze zaklęcia i bez problemu pozwalał się ponownie scalać.

Gdy skończył usuwać czerwone zacieki ze ściany, zbliżała się pora obiadowa. Rozglądając się wokół, jeszcze raz zlustrował pokój, który wyglądał teraz tak, jakby wczorajsze wydarzenia nie miały miejsca. Przez chwilę miał wrażenie, że drzwi łazienki zaraz się otworzą i wejdzie przez nie Harry w swojej białej piżamie z wizerunkiem szturmowca na przedzie. A później nieśmiało zapyta, czy dziś również może z nim spać.

Severus, opierając się plecami o drzwi łazienki, pozwolił sobie opaść na podłogę. Czuł, że jeśli czegoś nie zrobi, znów zacznie wszystko demolować. Ściskając w dłoni różdżkę przywołał do siebie szkatułkę mistrza eliksirów. Już zamierzał wyciągnąć z niej pomniejszony statyw, gdy jego dłoń trafiła na podłużne, rzeźbione pudełko. Otworzył je z wahaniem i wyjął z niego uschniętą różę. Ukrywając ją w swoich dłoniach przed resztą świata, spoglądał na bordowe, ususzone płatki i poskręcane liście. Zaklął cicho. Kwiat był martwy. Martwy niczym Lily i martwy niczym on sam.

Westchnął cicho, chowając różę na powrót do szkatułki. Więc była tam przez cały czas. Nawet nie pamiętał, kiedy włożył ją do pudełka, tuż obok najrzadszych ingerencji. Poczuł ukłucie w sercu na myśl, że przecież miał tyle czasu, by pokazać ją Harry’emu. Chłopiec byłby zachwycony, trzymając w dłoniach coś, co należało do jego matki.

A teraz już nie będzie miał ku temu okazji. Przynajmniej do chwili, w której wstąpi do Hogwartu. Oczywiście, jeśli Dursley’owie prędzej nie zakatują go na śmierć…

Warknął cicho. A wiec to już pora. Zaciskając szczęki aż do bólu, zaczął myśleć o sytuacji, w której się znalazł. Nie wydawała mu się ani odrobinę mniej beznadziejna, niż wczoraj.

  -- 

Harry był przerażony. Zrobił coś bardzo, bardzo złego, okropnego. Wuj z pewnością go zabije, gdy już dorwie go w swoje ręce.

Wciskając się w szparę między kontenerami, drżącymi palcami odrywał kolejne kawałki drożdżowej bułki, które wpychał sobie do ust. Jednak nawet przeżuwając słodkie ciasto solidnie zaprawione marmoladą nie poczuł się lepiej. Klejącymi od lukru dłońmi ścierał z policzków łzy, które nie chciały przestać płynąć.

Nie chciał już więcej widzieć wuja i ciotki. Chciał wrócić do domu. Chciał do swojego profesora. Do Lucasa i do Sama, który był trochę jak pies obronny. Pociągając nosem, przyciągnął kolana do klatki piersiowej. Tak bardzo chciał do domu.

  -- 

Lucas nigdy nie pukał do drzwi. Nie musiał. Severus słyszał jego kroki za każdym razem, gdy ten zbliżał się do pokoju. Mimo tego, mistrz eliksirów nie uniósł głowy nawet wtedy, gdy Norweg z impetem postawił przed nim kubek z kawą.

– Już się obudziłem, nie potrzebuję kawy – głos Severusa był wypruty z jakichkolwiek emocji.

Norweg usiadł obok swojego brata, również opierając się plecami o drzwi.

– Wiem – odparł po chwili. – Musimy porozmawiać.

– Podejrzewam, że w innym wypadku będziesz mnie męczył do skutku.

Siedzieli tak przez dłuższą chwilę. Severus zaciskał dłonie na kubku, a Lucas obracał w palcach swoją różdżkę. Nie czuł się z nią dobrze, ciążyła mu w ręce. Nawet mimo tych wszystkich lat nauki zaklęć i uroków, nadal nie lubił się nią posługiwać. Zazwyczaj leżała gdzieś na dnie komody, wciśnięta niedbale między swetry a koszule. Dziś jednak nie potrafił się z nią rozstać.

Spojrzał na swojego brata. Jego twarz nadal była zbyt blada, jednak nie nosiła już śladów niezdrowego zmęczenia. W oczach wciąż nie tliło się nic poza cieniem pożogi, zaś sam Severus wyglądał tak, jakby jednego dnia stracił kilkanaście lat życia. Lucasowi przez parę sekund zastanawiał się nad tym, czy znów nie wmusić w niego Eliksiru Słodkiego Snu.

Pomyślał o Harrym. Dzieciak musiał czuć się przerażony. Zdradzony przez ludzi, którym zaufał. A przecież chcieli dla niego jak najlepiej. Wzrok Lucasa padł na uchylone drzwi garderoby, spomiędzy których wystawał skrawek błękitnej koszulki w lokomotywy. To wszystko miało się skończyć zupełnie inaczej.

– Jesteś pewien, że twój przełożony nie zmieni zdania?

Severus parsknął udawanym śmiechem.

– Jeszcze nigdy nie słyszałem, by Dumbledore zmienił swoje zdanie. Jego decyzje są święte i starannie rozplanowane.

– A ty, zabierając Harry’ego od Petunii, zniszczyłeś któryś z jego planów – stwierdził Lucas.

– Niewątpliwie. Zapewne doprowadził do mojego spotkania z Dursley’ami i Harrym, bo widział w tym jakąś pokręconą korzyść. Nie przewidział jednak, że mogę zechcieć odizolować syna Lily od jego opiekunów.

Sam cicho wślizgnął się do sypialni i ułożył koło Norwega. Spoglądając na zamyślonego Severusa, oparł łeb o udo Lucasa.

– Jesteś oklumentą, nie mógł wiedzieć. – Lucas zaczął gładzić bok Sama.

– Oklumencja? Albus w tych bardziej przyziemnych, ludzkich sprawach jest zwyczajnie ślepy. Do tej pory myśli, że chroniłem Lily z poczucia obowiązku.

Norweg rzucił Severusowi badawcze spojrzenie.

– Zamierzasz mu kiedyś powiedzieć?

– To już nie ma znaczenia, ona nie żyje – głos mistrza eliksirów załamał się przy ostatniej sylabie, powodując tym samym poczucie winy u Lucasa.

– Przepraszam. Po prostu zastanawiam się, czy nie da się jakoś z tego wybrnąć.

– Wątpię. Sytuacja jest beznadziejna.

Lucas zgonił z siebie psa, po czym niechętnie podniósł się z podłogi. Severus wyglądał na wyjątkowo zniechęconego, więc zamierzał dać mu trochę czasu na przemyślenie całej sprawy. Sam również go potrzebował. Nawet jeśli nie mogli wyrwać Harry’ego od Dursley’ów, musiał istnieć jakiś sposób, by skontaktować się z malcem i dopytać się o to, czy wszystko z nim porządku.

– Przy odrobinie szczęścia być może uda się nam jakoś dostarczyć Harry’emu choćby krótką wiadomość. Chłopiec powinien poczuć, że nie jest sam, że się o niego martwimy.

– Lucas! – głos brata zatrzymał go w progu.

Gdy odwrócił się w stronę Severusa, ten właśnie nerwowym ruchem podważał ostrzem nożyka dno swojej drewnianej szkatułki. Już po chwili w jego dłoni znalazła się maleńka, kryształowa fiolka, w której skrzył się eliksir w kolorze płynnego złota. Mężczyzna spoglądał na niego z wahaniem.

Felix Felicis, eliksir płynnego szczęścia. Bardzo trudny i czasochłonny przy warzeniu. Uzależniający, jeśli wypije się więcej niż jedną porcję w przeciągu dziesięciolecia. Jednak dopiero wtedy, gdy Lucas przyjrzał się fiolce z bliska, zrozumiał wahanie Severusa. Zdobiła ją etykieta, na której starannymi literami wypisano „Lily”.

– To jest jakieś wyjście – przyznał Lucas, choć ton jego głosu zdradzał niepokój.

Severus przyglądał się trzymanej w dłoni fiolce z czymś na kształt nienawiści w oczach. To faktycznie „było jakieś wyjście”. Od podjęcia decyzji odrzucało go jednak to, że ten właśnie eliksir przygotowywał przed laty z myślą o zapewnieniu bezpieczeństwa Lily i jej małemu synkowi. Miał dać jej go w Halloween. Spóźnił się o kilka godzin.

– Co zamierzasz? – pytanie Lucasa przecięło ciszę.

Severus ponownie spojrzał na złoty eliksir zastanawiając się, dlaczego przez te wszystkie lata go nie zniszczył. Nienawidził tego eliksiru.

Odkorkował fiolkę i powstrzymał się przed rzuceniem nią o ścianę.

– Masz jakiś lepszy pomysł?

  -- 

Nim jeszcze pusta fiolka zdążyła upaść na podłogę, Severus chwycił za ramię Lucasa i z bez słowa wyjaśnienia aportował się wprost pod bramy Hogwartu. Jeszcze nigdy nie był tak bardzo pewien tego, co robi.