Usypianie

Jakiś czas temu Zaczytana przysłała mi poniższą miniaturkę. Chciałabym się rozpisać, ale nie chcę psuć Wam przyjemności czytania, więc… Powiem tylko, że moim zdaniem tekst wpisuje się smutne okoliczności, które wstrząsnęły nami przed paroma dniami. Zaczytana również doszła do tego wniosku, gdyż przyszedł do mnie drugi mail od Niej z prośbą, by przed Jej tworem wstawić dedykację. Więc wstawiam.

.......................................................................................................................................

W hołdzie nieżyjącemu już Alanowi Rickmanowi.

Zasypianie

Leżysz na podłodze Wrzeszczącej Chaty. W pewien sposób cię to bawi - nienawidziłeś tego miejsca odkąd ten parszywy Potter uratował ci w nim życie, a teraz znajdujesz się w nim w... takiej sytuacji. Jednak przez twoje dziwaczne rozbawienie przebija się ognisty gniew, to on utrzymuje cię przy życiu. Jesteś wściekły na Czarnego Pana to, że się do niego przyłączyłeś, jesteś wściekły na Dumbledore'a, bo powierzył ci zadanie, którego nie potrafiłeś wykonać, jesteś wściekły na Lily za to, że umarła, jesteś wściekły na Pottera, bo ocalając cię tylko przeciągnął twoje cierpienie, jesteś wściekły na samego siebie, bo zmarnowałeś swoje życie, jesteś wściekły na chłopaka za... właściwie za to, że w ogóle istnieje i wciąż przypomina ci o tym, co bezpowrotnie straciłeś.

Kaszlesz. Cholernie boli cię szyja, obezwładniający ból utrudnia ci oddychanie. Nagle widzisz podchodzące do ciebie postacie. W pierwszej chwili myślisz, że to śmierciożercy chcący zakończyć twoje cierpienie, ale później rozpoznajesz w nich pannę Granger, dzieciaka Weasley'ów i młodego Pottera. Wbrew samemu sobie czujesz coś na kształt ulgi. Możesz wypełnić swoje zadanie. Niespodziewanie znów masz ochotę zachichotać. Dzieciak przeżył bitwę (nie chcesz przyznać, że cię to cieszy), a teraz ty przekażesz mu wyrok śmierci (sam nie wiesz, dlaczego tak bardzo cię to smuci). Doprawdy, zabawna sytuacja. Roześmiałbyś się, ale rozerwane gardło skutecznie ci to uniemożliwia.

Harry (uświadamiasz sobie, że nigdy, nawet w myślach, go tak nie nazwałeś) patrzy na ciebie z pogardą. Masz ochotę parsknąć. Och, jak on cię nienawidzi. Zapewne nieciekawy widok, jaki przedstawiasz, bardzo go cieszy. Cóż, dałeś mu do tego powody, całe mnóstwo powodów. Od waszego pierwszego spotkania starasz się pokazać mu, jak bardzo jest bezwartościowy, jednocześnie potajemnie ratując mu życie. Hipokryta, wytykasz sobie w myślach swoim najbardziej dokuczliwym tonem. Jednak spojrzenie chłopaka uświadamia ci, jak bardzo chcesz, żeby zmienił o tobie zdanie, żeby zrozumiał, co dla niego robiłeś. Zastanawiasz się, czy sam doszedłeś do takiego wniosku, czy to po prostu jad Nagini rozprzestrzenia się w twoim organizmie.

Wiesz, że umierasz. Nie oszukujesz się głupimi gadkami, że zabiorą cię do magomedyka i wszystko będzie dobrze. Zawsze wolałeś brutalną prawdę.

Momentalnie wpadasz na pomysł, jak pokazać Pot... Harry'emu, co musi zrobić. Nie możesz mówić, ale jest inny sposób. Oferujesz mu to, czego sam zawsze pragnąłeś. Prawdę. Początkowo chcesz mu dać tylko to jedno wspomnienie, ale po sekundzie namysłu decydujesz się dodać inne, desperacko pragniesz, żeby wiedział.

Jeszcze jedna chwila wahania. Te wspomnienia twój najcenniejszy skarb. Żyłeś nimi przez tyle lat. Tylko one ci pozostały, tylko one jeszcze coś znaczą w twojej marnej namiastce istnienia. Nie, musisz je oddać, chociaż to jesteś jej winien.

Z twoich oczu wypływają łzy, twoje cenne sekrety. Rozstaniesz się z nimi jak z drogimi przyjaciółmi.

- Weź... to... weź... to... - udaje ci się wyjęczeć.

Nie zdawałeś sobie sprawy, jak bardzo osłabi cię wypowiedzenie tych kilku słów. Czujesz nasilające się zawroty głowy, ale to nieważne. Dziecko zbliża się do ciebie. Dokłada rękę do rany w desperackiej próbie zatamowania krwotoku, jednak ty protestujesz. Chłopiec przez chwilę wpatrujesię zdziwiony w twoją twarz, dopiero po chwili rozumie, o co ci chodzi i zbiera maleńkie cząstki ciebie do pospiesznie wyciągniętej skądś fiolki.

Twoje usta wyginają w grymasie zadowolenia. Wypełniłeś misję, wszystko inne traci znaczenie. Czujesz, jak z każdą minutą coraz bardziej opadasz z sił. W pewien sposób cię to cieszy, twoje cierpienie wreszcie się skończy. Masz już serdecznie dość życia. Ono cię zniszczyło, doprowadziło do żałosnego stanu, w jakim się teraz znajdujesz.

Resztkami energii rozglądasz się po pokoju, zdajesz sobie sprawę z tego, że jest obrzydliwie brudny, ale to ostanie, co zobaczysz, więc starasz się zapamiętać każdy, najmniejszy nawet szczegół. Przez chwilę w twojej głowie gości absurdalna myśl, że chciałbyś zobaczyć zachodzące słońce, aby się z nim pożegnać. Spoglądasz przed siebie, coraz trudniej jest ci skupić wzrok. Widzisz najbardziej zielone oczy na świecie. Lily! Przyszła po ciebie! Napawasz się jej widokiem. Chcesz jej powiedzieć tak wiele, chcesz zdradzić jej, jak bardzo   ją kochasz,jednak zamiast słów z twoich warg wydobywa się tylko charczenie. Nie szkodzi, myślisz, ona wie.

Umieranie nie boli, uświadamiasz sobie z lekkim szokiem. To jak zasypianie. Ty zasypiasz z uśmiechem na twarzy, bo wiesz, że będziesz śnić o swoim aniele.