A w tym roku na choince powiesimy gnomy

I znów wrzucam notkę w nocy. Jeszcze trochę pociągnę w takim trybie życia, a zacznę pohukiwać i po północy kołować nad okolicą w poszukiwaniu gryzoni.

Tym razem obiecana miniaturka w klimacie „Bezdomnych”, jednak nie będąca ani ich częścią, ani też kontynuacją. Mam nadzieję, że przypadną wam te moje wypociny pisane w rytm piosenek, które widnieją na playliście u góry. Ach, wyznanie na końcu tekstu zainspirowane jest jedną z piękniejszych książek dla dzieci, czyli „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” autorstwa Sama McBratney'a. Jeśli ktoś ma w rodzinie chochliki, jest to moim zdaniem lektura obowiązkowa.

Musze przyznać, że miło widzieć aż tyle wejść na bloga, który istnieje przecież od niedawna. Prawdę powiedziawszy, lubię pisać pod publikę, to daje wspaniałą motywację do kontynuowania tekstów i szukania sposobów na wybrnięcie z fabuły, z którą w innym przypadku dałabym sobie spokój. Widząc taką liczbę wyświetleń, nie sposób nie kontynuować tego, co się zaczęło. Cieszy mnie to, że tylu osobom zwyczajnie „się chce” czytać to, co tutaj w bólach mi się rodzi, że tak odrobinę obrzydliwie się wyrażę. Wiem, że mój styl przesadnie dobry nie jest, więc tym bardziej jestem Wam za do wdzięczna.

Cóż, nadszedł więc czas. W te święta życzę Wam tego, co najlepsze. Życzę zdrowia, bo bez niego ciężko żyć. Życzę miłości, bo bez niej życie jest puste. Życzę wypowiedzenie wszystkich ważnych słów tym, których kochacie, bo bez tego w życiu czegoś brakuje. Życzę wielu szczęśliwych chwil, bo bez nich życie nie ma smaku. Życzę spokoju, bo bez niego nawet najpiękniejszym życiem nie mamy czasu się zachwycić. I w końcu życzę wam tego, by Wasze życie było warte tego, by żyć.

klik

.......................................................................................................................................

Kuchnia pani Weasley

Molly Weasley biegała po kuchni we wszystkich możliwych kierunkach. Każda szafka została opróżniona, książka kucharska otwarta, zaś produkty spożywcze i rondle wirowały w chaotycznym tańcu pod sufitem.

W rogu kuchni ktoś postawił ogromną po sufit, rozłożystą choinkę. Drzewo uginało się pod ciężarem ozdób – starych, ręcznie malowanych bombek, czerwonych jabłek i tysiąca cukrowych lasek. Kolorowe, papierowe łańcuchy, które wydłużały się wraz z każdym kolejnym dzieckiem państwa Weasley’ów okrążały  świerk kilka razy. Z pewnością dziełem bliźniaków były złorzeczące i szamoczące się gnomy przywiązane czerwonymi wstążkami do gałęzi. Między igłami płonęły białe, woskowe świeczki, po których girlandami spływał wosk. Na samym czubku choinki siedział poczyniony przez Ginny niezwykle koślawy i barwny mikołaj. Ktoś rzucił na niego niewprawne zaklęcie, przez które figurka na okrągło wyła „Holly Jolly Christmas”.

Stos prezentów pod choinką był imponujący. Świadczył o tym, że państwo Weasley’owie gromadzili podarki już od stycznia. Choć każda paczka została owinięta starym i wielokrotnie już rozrywanym papierem, lecz zatrważająca ilość wynagradzała jakość.

Najmłodsza, czteroletnia pociecha państwa Weasley’ów wraz z jej starszym bratem, Percym, szykowała nakrycia do wieczerzy wigilijnej. Rozsiadła się po turecku na środku stołu i z przejęciem widocznym na twarzy rozkładała sztuczce wokół talerzy. Rozkładała w zupełnie przypadkowej kolejności, ku konsternacji Percy’ego, który biegał wokół niej z dłońmi pełnymi widelców i łyżek i rozpaczliwie próbował ratować unoszące się w powietrzu talerze przed matką i siostrą.

W wiekowym, murowanym piecu wesoło trzaskał ogień. Trzaskał na tyle radośnie, że gdyby nie godna podziwu podzielność uwagi pani Weasley, która w ostatniej chwili zatrzasnęła drzwiczki, z pewnością w domu paliłaby się teraz nie tylko choinka.

Kredens został otwarty i właśnie jeden ze zbiegłych z choinki gnomów rozsypywał po podłodze skradzioną z niego mąkę.

­– Fred, George! – wrzask pani Weasley mógłby ogłuszyć każdego w promieniu kilku mil.– W tej chwili macie zająć się waszymi gnomami! Zaraz rozniosą mi kuchnię!

Odpowiedź nadeszła zza okna i jednogłośnie stwierdziła, że „Zaraz!”.

– Teraz! – odkrzyknęła pani Weasley i otworzyła okno, by się przez nie wychylić.

Do rozgrzanej kuchni wtargnęło mroźne, grudniowe powietrze, a wraz z nim białe płatki śniegu, które topniały, nim zdążyły gdziekolwiek opaść. Krzyki dobiegające z podwórka świadczyły o tym, że bitwa na śnieżki jest przednia i nie należy jej przerywać dla pogoni za jakimkolwiek zbiegłym z choinki gnomem.

– Powiedziałam: „teraz”! – wrzasnęła pani Weasley.

– No już, już! – rozległa się odpowiedź. – Czy nie możemy choć…

– Mamo, mamo! – radosny okrzyk Rona zagłuszył marudzenie bliźniaków. – To już! Mamo, pierwsza gwiazdka na niebie!

Pani Weasley westchnęła, po ogarnęła kuchnię szybkim spojrzeniem. Wszystkie potrawy były już gotowe, zaś stół względnie nakryty, lecz w pomieszczeniu panował niesamowity rozgardiasz, zaś wszelakie patelnie, rondle i chochle nadal harcowały pod sufitem. Wystarczyło szybkie machnięcie różdżką, by zagonić je na swoje miejsca, zaś miotłę zmusić do ekspresowego zamiatania podłogi. Ścierki posłusznie polerowały blaty, podczas gdy szuflady kolejno zamykały się z trzaskiem.

Pani Weasley otworzyła szerzej okno i wychyliła się na zewnątrz.

– Chłopcy, kolacja! – krzyknęła w przestrzeń.

Ginny zaczęła podskakiwać na stole.

– Kolacja, świąteczna kolacja! – wtórowała swojej mamie.

Percy z szaleńczym błyskiem w oczach zasłonił talerze własnym ciałem.

Artur Weasley, który właśnie skończył dekorować mugolskimi lampkami rozchwianą poręcz schodów, wsunął głowę do kuchni.

– Świąteczna kolacja?

Ginny wskoczyła ojcu z rozpędu na plecy. Pan Weasley zachwiał się pod ciężarem swojej najmłodszej pociechy.

– Świąteczna kolacja! – krzyczała mu do ucha Ginny. – Tato, już jest pierwsza gwiazdka na niebie!

Podczas gdy pan Weasley był ciągnięty przez swoją córkę w stronę stołu, drzwi wejściowe z hukiem uderzyły o ścianę korytarza i po chwili do kuchni wsypała się ruda, rozwrzeszczana hołota.

– Pierwsza gwiazdka! – wydzierał się Ron.

– Prezenty! – przekrzykiwali go bliźniacy, którzy właśnie stratowali stojącego w drzwiach Percy’ego.

– Oddam wszystko za pieczoną gęś mamy – rozmarzonym głosem oznajmił Charlie.

Bill uwolnił pana Weasley’a od swojej siostry. Usiadł wraz z Giny przy stole i opowiadał jej o prezencie, który przewiózł dla niej na święta z Hogsmeade.

Wśród tej rozkrzyczanej hałastry, Severus dojrzał czarną grzywkę Harry’ego. Chłopiec był zdrowo zarumieniony i roześmiany. Natychmiast podbiegł do mężczyzny i wdrapał się mu na kolana.

– Tato, tam naprawdę była pierwsza gwiazdka, Ron mi ją pokazał! – wykrzykiwał rozemocjonowany chłopiec.

Severus uśmiechnął się, widząc Harry’ego tak szczęśliwego. Odgarnął opadające mu na czoło włosy i ukradkiem wsunął dłoń za jego kołnierz. Na szczęście koszula chłopca była sucha.

– Widzę, że bitwa na śnieżki była udana – stwierdził Severus, pomagając malcowi zsunąć zimowe palto i rękawiczki.

Harry zdjął przemoczoną czapkę i ochoczo pokiwał głową.

– Aha – potwierdził. – Z Ronem prawie pokonaliśmy Billa, więc później Bill nas gonił i jak nas złapał, to nosił nas jak worki z ziemniakami i mówił, że jesteśmy gorsi od gnomów ogrodowych. Ale on tylko żartował. Bill strasznie nas lubi, wiesz?

Severus parsknął śmiechem.

– Ciężko cię nie lubić, Harry.

Chłopiec spojrzał na niego rezolutnie.

– Wiem przecież – stwierdził z udawaną powagą w głosie.

– Wiesz? – zapytał Severus, zaś jego oczy błysnęły niebezpiecznie. – Wiesz o tym?

Nie czekając na odpowiedź, zaczął wkręcać kciuki w boki chłopca. Harry śmiał się i z piskiem wykręcał, próbując uciec się wszechobecnymi palcami swojego taty, jednak Severus nie zamierzał być dziś litościwy. Przestał torturować malca dopiero wtedy, gdy ten zrobił się cały czerwony, zaś w kącikach jego oczu pojawiły się ślady łez.

– Poddajesz się, mały potworze? – zapytał przebiegle Severus.

– Poddaję ­– wysapał Harry, któremu wreszcie udało się złapać oddech. – Ale kiedyś to ja cię złapię! Jutro albo pojutrze, jeszcze nie wiem. Ale złapię!

Mężczyzna spojrzał na chłopca z teatralną kpiną w oczach.

– Złapię! – zaznaczył dzieciak z przebiegłym uśmiechem na ustach. – I wiesz co?

– Nie wiem.

Malec objął mężczyznę z całych sił.

– Kocham cię, tato – wyszeptał Severusowi do ucha.

Mężczyzna zamknął Harry’ego w swoich ramionach i pocałował czubek jego głowy. Pozwolił swoim powiekom opaść i westchnął cicho.

– Też cię kocham, synku.

Po chwili Harry wraz z Ronem i Giny skakali wokół stołu, skutecznie utrudniając pani Weasley krojenie ciast i porcjowanie pieczonej gęsi.

Severus osunął się głębiej w fotelu i spoglądał na swojego syna, któremu Bill właśnie wsuwał na głowę czapkę świętego mikołaja. Mężczyzna odetchnął głęboko tą charakterystyczna wonią świerkowych igieł, pomarańczy i cynamonu i patrzył, jak pani Weasley krząta się przy świątecznych potrawach, a jej mąż i najstarszy syn próbują wyperswadować Ginny pomysł natychmiastowego otwarcia wszystkich prezentów. Bliźniaki i Charlie próbowali podkraść matce kawałki słodkich ciast, a Ron i Harry biegali wokół stołu, próbując złapać przerażonego gnoma ogrodowego, który zostawiał za sobą białe ślady z mąki.

Severus westchnął. Nie przypuszczał, że święta mogą być takie… Takie dobre. I ciepłe. Tak, to było dobre słowo. Czuł się, jakby topił się w cieple, jakby ciepło wypełniało go aż po czubek głowy. Uśmiechnął się półgębkiem i spojrzał na ukontentowanego Harry’ego. Przypomniało mu to, że gdy przyjmował zaproszenie Artura, myślał tylko o obietnicy, którą złożył sobie jakiś czas temu: chłopiec miał mieć dzieciństwo, jakiego odmówiono Severusowi. Zdziwiło go to, że sam również na tym skorzystał. Nie, nie skorzystał, to zbyt egoistyczne określenie. Jak więc mógł to powiedzieć? Mimochodem napłynęła do niego myśl, że chciałby, aby tak wyglądał ich dom. Ich święta w ich domu. Wtedy byliby już zawsze szczęśliwi. Zasługiwali na to. W końcu kochał małego i dałby mu wszystko. Prychnął rozbawiony własnym sentymentalizmem.

Zobaczył przed sobą jakąś rozmazaną plamę biegnącą w jego stronę i po chwili poczuł, jak Harry zaczyna ciągnąć go sugestywnie za rękę. Leniwie wstał z fotela i w tej chwili był już holowany w stronę pustego krzesła obok pana Weasley’a.

– No chodź! Tato, chodź już! Charlie mówi, że nie mogę przegapić gęsi, bo przez najbliższy rok nie zjem niczego tak dobrego. No chodź!

– Idę, Harry – Severus pokręcił głową rozbawiony. – Jeśli nie przestaniesz ciągnąć mnie niczym osła na postronku, to zaraz zderzymy się z panem Weasley’em.

Harry uśmiechnął się chytrze i Severus zaczął się obawiać, ilu teatralnych gestów zdążył się już nauczyć od niego chłopiec.

– Bo jesteś upartym osiołem i pewnie dostaniesz tego postronka pod choinkę – oznajmił radośnie Harry, wciąż nie przestając ciągnąć go za rękę.

Zrezygnowany Severus parsknął śmiechem i stwierdził, że został pokonany. Jedynym, co mu pozostało, to rzucenie cichego „wybacz, Arturze” panu Weasley’owi, gdy wpadł na jego plecy i posłuszne umieszczenie siebie na krześle, a swojego „transportu” na własnych kolanach, gdyż owy „transport” na żadne inne miejsce parkingowe nie chciał wyrazić zgody.

Po chwili, gdy pani Weasley posyłała wzdłuż stołu kolejne talerze z porcjami pieczonej gęsi, Harry nachylił się nad uchem Severusa.

– Wesołych świąt, tatusiu – wyszeptał. – Wszystkiego najlepszego i w ogóle. No wiesz… Kocham cię tak mocno. Kocham cię, jak stąd do księżyca.

Severus ukradkowo musnął dziecięce czoło wargami i już bardziej oficjalnie przesunął dłonią po nieposłusznej grzywce Harry’ego. Pochylił się nad chłopięcym uchem i również wyszeptał ciche i prywatne:

– Wesołych świąt, Harry. Kocham cię, jak stąd do księżyca i z powrotem, synku.