Bo kiedy nie ma prądu, mnie nachodzi słowo pisane

Wiecie, że brak prądu sprzyja twórczości? Przy ostatnich niedoborach elektryczności  powstało kilka kolejnych rozdziałów „Bezdomnych” i parę miniaturek (błogosławione niech będą naładowane baterie w laptopach). Może to kwestia nudy, lecz ja raczej obstawiam aurę podgrzewaczy porozstawianych w lampionach po całym pokoju.

Zawsze przy braku prądu mam niespodziewaną ochotę na czytanie. Oddawanie się lekturze przy takim oświetleniu jest jednak samobójstwem dla oczu, więc zazwyczaj piszę, jeśli pozwala mi na to bateria w laptopie. Jeśli akurat jest wyczerpana, istnieje jeszcze deska ratunkowa w postaci gameboy’a. Jeśli zaś i on jest aktualnie rozładowany, pozostaje napędzana nudą (i z pewnością w wielu przypadkach chora) wyobraźnia. Wczoraj, w egipskich ciemnościach i przy blasku powoli umierających podgrzewaczy, zastanawiałam się, jak mogłoby wyglądać życie Snape’a, gdyby udało mu się pewnego pięknego dnia ożenić z Lily. W nocy przelałam to na klawiaturę, a dziś prezentuję Wam. Krótkie, bo to w końcu miniatura w pełnym tego słowa znaczeniu. Też myśleliście kiedyś o tym, „co by było gdyby”?

.......................................................................................................................................

Poranki

Zakochał się w porankach. Ich zamglona, przyjemna rutyna była wypełniona rodzinnym ciepłem, bladym uśmiechem o wschodzie słońca. Na początku nieco irytująca, a później niestabilna, gdy pojawiły się dzieci, na przestrzeni tych wszystkich lat stawała się coraz bardziej niezbędna i umiłowana.

Niezbędne stało się wysuwanie z nagrzanych i pachnących snem prześcieradeł i ciche szepnięcie do ucha Lily: „śpij, to tylko ja”. Biorąc zimny prysznic czuł, że staje się gotowy do kolejnego dnia. Spływająca z przydługich włosów woda obudziła do życia wspomnienie wczorajszego leniwego wieczoru, gdy umęczona Ava zasnęła na kolanach jego żony. Po chwili w fotelu spały już obydwie, ukołysane jego cichym głosem, gdy czytał im ciekawsze artykuły z prenumeraty „Ważyciela”. A on po prostu tam siedział i patrzył na nie. Na swoje ukochane kobiety.

Gdy stojąc w zacienionej sypialni zapinał ostatnie guziki koszuli, ukradkiem spoglądał na śpiącą Lily. Nadal nie mógł się na nią napatrzyć. Była piękna. Była jego.

Pośpieszne muśnięcie wargami policzka śpiącej Lily i tęskne zanurzenie twarzy w jej pachnących  wiatrem włosach. Otulenie kocem drzemiącej w łóżeczku Avy i odgarnięcie przydługiej grzywki z jej czoła. Ciche zamknięcie za sobą drzwi sypialni, by nie uleciała z niej delikatna mgiełka snu. Niech odgłosy poranka im nie przeszkadzają. Za jakiś czas maleńka zacznie płakać, więc Lily weźmie ją do ich łóżka i jeśli Severus zapomni czegoś z domu, zastanie je przytulone do siebie pod senną pościelą i to będzie dobre.

Najpierw pójdzie zmusić półprzytomnego Harry’ego do wywleczenia się z łóżka i pobieżnie przejrzy jego plecak by sprawdzić, czy spakował wszystkie książki. Wychodząc z pokoju nadepnie na jakąś okropną, plastikową zabawkę i zagrozi chłopcu, że jeśli do końca tygodnia w jego pokoju nie będzie czysto, to większość jego plakatów z mugolskimi kreskówkami zostanie nieodwołalnie zutylizowana.

Przechodząc do gabinetu po teczkę, spróbuje samymi słowami przegonić z łazienki Sarah. Wracając korytarzem, spojrzy na nią krytycznie i głosem nieznoszącego sprzeciwu ojca każe jej zmienić spódnicę na dłuższą. Litanię żalów i argumentów utnie stwierdzeniem, że dwunastoletnie dziewczyny powinny świecić młodszemu rodzeństwu przykładem, nie tyłkiem. Zapobiegawczo rzuci wyciszające zaklęcie na drzwi jej pokoju, by głośny trzask nie wyrwał Lily i Avy ze snu. Zignoruje dalszą część marudzenia i zejdzie po schodach na parter.

W kuchni rzuci niedbałe zaklęcie na produkty spożywcze i popijając kawę będzie obserwował, jak na stole powoli pojawiają się kolejne kanapki i talerze z jajecznicą. Napełniając kubki herbatą usłyszy, jak po schodach zbiega Harry. Chłopak zaintonuje jak co rano „A Sarah jest zakochana”, po czym oberwie od siostry książką po głowie. Severus oderwie ich od siebie, zanim od niegroźnych rękoczynów przejdą do okładania się szkolnymi plecakami.

Siedząc przy stole będzie obserwował, jak dzieci kłócą się z każdym słowem coraz głośniej, by w końcu stoczyć bitwę o ostatni kawałek bekonu. Przez odsłonięte okno wtargnie blada smuga porannego słońca i rozleje się na kuchennym stole. Włosy Sarah schwytają strzępy promieni i zapłoną czerwienią. Severus spojrzy na córkę i z zaskoczeniem stwierdzi, że ta czternastoletnia dziewczyna w tej chwili wygląda na bardzo dojrzałą i odpowiedzialną kobietę, lecz gry zakłopotany zamruga, w kącikach jej oczu znajdzie delikatne zmarszczki dziecięcego uśmiechu i sam również się do niej uśmiechnie. Podsunie jej ostatnią kanapkę z pomidorem i fachowym spojrzeniem ojca demonstracyjnie zlustruje jej stój. Konspiracyjnie szepnie jej, że wygląda pięknie i ma na siebie uważać.

Chowając drugie śniadania do ich plecaków, z tornistra Harry’ego wyłowi garść śmierdzących kulek Zonka. Spojrzy na syna karcąco. Zapyta o powody i usłyszy, że to miał być tylko żart. Widząc rezygnację na dzieciecej twarzy, westchnie teatralnie. Wyciągnie z kieszeni i bez słowa wciśnie chłopcu do ręki skonfiskowane mu kilka dni wcześniej cukierki, które sprawiały, że ofierze przez następnych kilka minut wylatywały z ust bańki mydlane. Zaskoczony dzieciak spojrzy na niego niepewnie i po niemym pytaniu Severus szepnie mu do ucha, że teraz bańki będą wybuchać konfetti. Zachwycony Harry mocno zaciśnie artefakt w ręce i pośpiesznie obejmie ojca nie do końca jeszcze męskim uściskiem.

Severus przypilnuje ich, by ubrali czapki, po czym pomoże Harry’emu naprawić rozszarpany suwak w plecaku. Obejmie syna i przelotnie muśnie wargami czoło córki, słysząc przy tym ciche i zawstydzone „tato!”. Stanie w kuchennym oknie i odprowadzi ich wzrokiem do autobusu. Mugolska szkoła nadal zdaje mu się idealnym pomysłem, więc jedynie z odrobiną żalu pomacha im na pożegnanie. Harry radośnie odwzajemni gest, a Sarah jedynie spojrzy na niego przez ramię, stojąc już na ostatnim stopniu pojazdu. Uda mu się wychwycić jej szybki, szczery uśmiech, więc również się do niej uśmiechnie. To ich tajny kod w czasach, gdy młodzieńczy bunt szaleje w jej małym życiu na całego.

Będzie patrzył, jak autobus powoli odjeżdża, po czym spojrzy na zegarek i stwierdzi, że ma jeszcze chwilę. Nie chcąc jej zmarnować, chyłkiem przemknie do sypialni i znów znajdzie się w nagrzanym, zacienionym świecie snu. Spojrzy tęsknię na Lily i złoży na jej skroni leniwy pocałunek. Skryje pod kołdrą jej nagie ramię i kciukiem obrysuje zarys jej ust. Ostatni raz muśnie jej wargi, po czym pochyli się nad łóżeczkiem Avy. Ponownie okryje ją kocem i w myślach czule nazwie wiercipiętą. Chłonąc jej niemowlęcy zapach, przesunie dłonią jej miękkich, rudych włosach i zamknie jej stopę w swojej dłoni. Pamiętając, jak szybko urośli Sarah i Harry, postara się zapamiętać każdy z jej maleńkich, drobnych paluszków, po czym z westchnieniem ucałuje jej czoło. Usłyszy jej głęboki, spokojny oddech i uśmiechnie się samym kącikiem ust. Jego mała wiercipięta.

Gdy po kwadransie zamknie się w okolicznej budce telefonicznej, będzie czuł się szczęśliwy jak jeszcze nigdy w życiu. A może jak każdego dnia, nie będzie tego pewien. Ściskając w dłoni skórzaną teczkę, zacznie drugą ręką wystukiwać odpowiednią kombinację klawiszy. Gdy poczuje, że dno zaczyna nagle opadać w dół, zapobiegawczo schwyci się pobliskiej barierki. Ukradkiem spojrzy na zegar i oszacuje, że za osiem godzin powita go późny obiad i krzyki dzieci. I ciepłe ramiona Lily i naburmuszony głos Sarah, która nagle zamilknie, by uśmiechnąć się do niego, gdy stanie w drzwiach. Harry porzuci zabawę i z rozpędu wskoczy mu na plecy o mało nie przeważając go do tyłu. Zadowolone albo pełne wyrzutu gaworzenie Avy i jej dłonie wyciągnięte w błagalnym geście w jego stronę. Czeka go sprawdzanie zadań domowych i tłumaczenie niezrozumianych tematów z chemii bądź matematyki. Zmienianie pieluch i kąpanie i gonienie po całym domu zbiegłego syna, by zmusić go do położenia się do łóżka. Czytanie im książek i całowanie przed snem. Okrywanie ich kołdrą i żartobliwe pytanie Sarah, czy nie jest już na to za stara. Odpowie, że nigdy nie będzie, w końcu zawsze pozostanie jego dzieckiem.

I w końcu nagrzana pościel w łóżku i Lily wśród niej. I jej akceptujące ramiona i uśmiech, który odziedziczyły po niej córki. Ułoży się z twarzą w jej włosach i wsłucha się w jej oddech. Szeptem ukołysze ją do snu i po tym jeszcze przez chwilę pozwoli sobie spoglądać w półmroku na jej ocieniony profil. W końcu zaśnie uspokojony tym, że jutro znów czeka go kolejny poranek.

.......................................................................................................................................

PS: Do świec polecam Domowe Melodie. "Północ" konkretnie. Polecam, bo warto!

PPS: Smacznego jajka Wam życzę...